Προχθές βρέθηκα σε κρεοπωλείο της γειτονιάς μου για να αγοράσω τι άλλο, κρέας. Σάββατο πρωί και όλος ο κόσμος έτρεχε να προλάβει να συμπιέσει μέσα στα στενά όρια του πρωϊνού τη μικρή ραστώνη του σαββατιάτικου ξυπνήματος, τα αγγλικά και το κολυμβητήριο των παιδιών, τα ψώνια της εβδομάδας και εκεί κατά της δύο με τρεις το μεσημέρι, το λυτρωτικό μπάνιο στην παρακείμενη θάλασσα.
Ήταν ακόμα μία η ώρα και οι πιο πολλοί ήταν στο στάδιο των αγορών με το κρεοπωλείο να είναι γεμάτο από πελάτες με ζωγραφισμένη την αγωνία στο πρόσωπο τους : χοιρινό ή αρνί για αύριο ή μήπως και τα δύο ;
Μαζί τους και μία καλοστεκούμενη κυρία εκεί κοντά στα εξήντα, λίγο πριν λίγο μετά, με παρουσιαστικό κλασσικής μητέρας – νοικοκυράς. Οι κινήσεις του σώματος και το παρουσιαστικό της φανέρωναν μια γυναίκα που είχε περάσει πολλές δυσκολίες στην ζωή της, είχε παλέψει και ανταπεξέλθει με επιτυχία και είχε καταφέρει σε αυτήν την ηλικία μαζί με τη μεγάλη πλειοψηφία του κοινωνικού της περίγυρου να εξασφαλίσει μια άνετη ζωή για αυτήν, τα παιδιά της και “αν όλα πάνε καλά” και για τα εγγόνια της. Τίποτα συγκλονιστικό, τίποτα ιδιαίτερο.
Αφού αγόρασε ότι ήταν να αγοράσει, χαιρέτησε εγκάρδια με την σιγουριά του παλιού πελάτη και έκανε να φύγει. Μαζί της σηκώθηκε μια μικροκαμωμένη κοπέλα με ασιατικά χαρακτηριστικά. Τόση ώρα καθόταν υπομονετικά σχεδόν αόρατη σε μια γωνιά του καταστήματος δίνοντας την εντύπωση ότι περίμενε την σειρά της. Στην πραγματικότητα όμως περίμενε την «κυρία» της σε μία από τις πολλές της στάσεις για ψώνια. Κόλλησε σχεδόν πάνω της με χαρακτηριστική ανασφάλεια και έκλεισε πίσω της την πόρτα (η «κυρία»ήταν ήδη μπροστά).
Η όλη σκηνή μου φάνηκε περίεργη. Γιατί μια γυναίκα που ενδεχομένως έχει ζήσει τη «ζωή με το κουτάλι» και τα έχει καταφέρει σε πολύ πιο δύσκολες εποχές και συνθήκες να έχει ανάγκη να «σέρνει» μαζί της μια κοπέλα για να την βοηθάει σε απλές καθημερινές δουλειές; Αν ήταν κατάκοιτη και ανήμπορη σε ένα κρεβάτι θα το καταλάβαίνα.Αν ήταν μόνη στον κόσμο με συμπτώματα κατάθλιψης και χρειαζόταν παρέα το καταλαβαίνω επίσης. Η κοπέλα θα μπορούσε να παίζει το ρόλο του ψυχολόγου ή μιας αδερφής ψυχής που θα ήταν πάντα πρόθυμη να ακούσει, να καταλάβει και στις περιπτώσεις λίγο πιο έντονης προσωπικότητας να πει και τη γνώμη της. Η γυναίκα όμως αυτή στα μάτια μου δεν άνηκε σε καμμία από αυτές τις κατηγορίες, «κρατιόταν καλά» και έδειχνε να μην έχει παραιτηθεί από τη ζωή.
Βγήκα έξω με μια τσάντα με κοτόπουλο στα χέρια. Εκανα την επανάσταση μου, ούτε χοιρινό ούτε αρνί.
Η γυναίκα και η κοπέλα επιβιβάζονταν σε τζιπ τεραστίων διαστάσεων. Μέσα ήταν η κόρη της (φάνηκε από την οικειότητα που έδειξαν η μία στην άλλη), στο τιμόνι ο επιτυχημένος γαμπρός και πίσω το εγγόνι με το «στρωμένο» μέλλον.
- Τι σε ενοχλεί; Η κοπέλα ξέφυγε από τη μιζέρια της φτωχής της χώρας. Η γυναίκα αυτή επιτελεί έργο, της δίνει δουλειά, της δίνει την ευκαιρία να ζήσει, να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο», είπε το ανθρωπάκι που παρουσιάστηκε αίφνης μπροστά μου,αιωρούμενο σε απόσταση λίγων εκατοστών από το κεφάλι μου φορώντας ένα μαύρο γυαλιστερό κουστούμι.
- Η κοπέλα έχει πέσει θύμα εκμετάλλευσης, πληρώνεται με ψύχουλα. Αυτή η γυναίκα δεν έχει ανάγκη από βοηθό, μπορεί άνετα να αυτοεξυπηρετηθεί. Το μόνο που έχει ανάγκη είναι να καταφέρει να ξεφύγει από τη μιζέρια που την κυνηγούσε τόσα χρόνια και να επιδείξει επιτέλους τον πλούτο της. “Κοιτάξτε με, μπορώ και εγώ να έχω κοπέλα και αύριο Κυριακή θα της δώσω και άδεια”. Θα μαζευτεί με όλες τις συμπατριώτισσες τις στην παραλία και θα προβούν σε crash test για το ποια κυρία είναι πιο ανοιχτοχέρα και συμπονετική, είπε το ανθρωπάκι με το λευκό κουστούμι.
- Άστον να λέει, είπε ο μαύρος. Πετύχαμε σαν κοινωνία, μπορούμε να έχουμε και υπηρέτες. Δεν κάνουμε τίποτα κακό.
- Νεοπλουτισμό το λέω εγώ ανταπάντησε απότομα ο λευκός φοβούμενος ότι χάνει τη θέση του στη συνείδηση μου. Όλος ο κόσμος κάνει περικοπές, μειώνει την κατανάλωση και την σπατάλη. Εμείς συνεχίζουμε να αγοράζουμε πανάκριβα αυτοκίνητα, να χτίζουμε σπίτια 500 τετραγωνικών για μια οικογένεια και να κάνουμε εμπόριο ελπίδας με αυτούς τους αδύναμους ανθρώπους. Αν όλο το οικοδόμημα καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα (έλα τώρα, ξέρεις και άλλες χώρες με παρόμοιο μοντέλο ανάπτυξης όπου συνέβη αυτό) η κοπέλα αυτή τι θα γίνει και που θα ξαναβρει δουλειά εδώ, μόνη της χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την οικογένεια της;
Το τζιπ ανέπτυξε ταχύτητα με προορισμό το σπίτι στο ακριβό προάστιο. Η ζέστη ήταν αποπνικτική, η παρακείμενη παραλία γεμάτη ξένους εργάτες και η δροσερή πισίνα στο σπίτι περίμενε το εγγόνι για βουτιές. Τι και αν φέτος έχουν προειδοποιήσει για έντονα φαινόμενα λειψυδρίας; «Να έχεις το γκαζόν και τη πισίνα στα πόδια σου είναι το κάτι άλλο, άλλη αίσθηση σου λέω».Το εγγόνι θα τσαλαβουτάει στα νερά πιστεύοντας ότι την BMW που έχει ο μπαμπάς του την παράγει ένα δέντρο και όχι άνθρωποι κάπου σε μια άλλη χώρα που δούλεψαν σκληρά, ερεύνησαν, μελέτησαν και με όραμα παρήγαγαν αυτό το τέλειο δημιούργημα της αυτοκίνησης.
- Ξύπνα!! Μου φώναξε ο μαύρος. Τι ανησυχείς ; Όλα καλα πάνε, όλοι ευημερούν. Πήγαινε να μαγειρέψεις να φάμε και μετά να αράξουμε να δούμε μπάλα.
- Εντάξει, μου έκανε νόημα ο λευκός. Άστα για τώρα, θα τα συζητήσουμε μια άλλη φορά. Δεν επείγει το θέμα.
Οι δυο μορφές εξαφανίστηκαν με μιας. Πήγα σπίτι, βαρέθηκα να μαγειρέψω, το κοτόπουλο μπήκε στη κατάψυξη και τη θέση του πήρε η πίτσα που παρήγγειλα από την πιτσαρία του Μάκη στο διπλανό τετράγωνο. Μπύρα, πίτσα, μπάλα. Ήταν μια τέλεια βραδυά!!
Υ.Γ. Αγαπητέ αναγνώστη για να είμαι ειλικρινής μαζί σου πρέπει να σου αποκαλύψω ότι το αληθνό κομμάτι της ιστορίας σταματάει στο σημείο που οι δύο γυναίκες βγήκαν από το κρεοπωλείο. Τζιπ, εγγόνια κλπ δεν υπήρξαν ποτέ. Ποιος ξέρει, μπορεί τελικά να γύρισαν μόνες τους στο σπίτι για να φτιάξουν και να μοιραστούν το φαγητό που αγοράστηκε από την πενιχρή σύνταξη «χηρείας» που έπαιρνε η κυρία....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου