Η προσαρμοστικότητα

Τα τελευταία χρόνια πολλοί είναι οι άνθρωποι, και ιδιαίτερα οι επιστήμονες που καθορίζουν την αφυΐα ως την ικανότητα του ατόμου να προσαρμόζεται… για να επιβιώσει. Κι εγώ, εκτιμώντας την προσαρμοστικότητα, δεν έχω σκοπό να διαφωνήσω.

Κάθε φορά που μετακομίζουμε, που αλλάζουμε δουλειά, που χωρίζουμε, που αλλάζουμε τέλος πάντων με κάποιο τρόπο το γνώριμο μέχρι πρότινος περιβάλλον μας, καλούμαστε να προσαρμοστούμε.

Είναι περίεργη η διαδικασία της προσαρμογής και ενδιαφέρουσα συνάμα. Πάντα πίστευα ότι η διαδικασία αυτή είναι η πιο extreme περιπέτεια, η πιο μεγάλη πρόκληση. Τα extreme sports είναι τίποτα μπροστά σε αυτό. Ίσως και να είναι βλακείες για ανθρώπους στενόμυαλους, που μη έχοντας κάτι πιο ενδιαφέρον να αποπειραθούν στη ζωή τους αναζητούν την αδρεναλίνη της στιγμής.

Η προσαρμογή όμως είναι παιχνίδι για επιδέξιους παίχτες. Είναι η αναζήτηση της χρυσής τομής που θα μας αφήσει ικανοποιημένους σε ένα περιβάλλον νέο, με νέα δεδομένα. Είναι ακόμα η αναζήτηση του ίδιου μας του εαυτού, η εξερεύνηση του…

Είναι η εξισορρόπηση των αλληλεπιδράσεων του περιβάλλοντος και του εαυτού μας. Είναι η διαχείριση των σχέσεων μας – αυτών που ήδη υφίστανται, εξελίσσονται ή δημιουργούνται μεταξύ του ατόμου μας και των λοιπών ανθρώπων που μας περιτριγυρίζουν (είτε είναι κοντά, είτε είναι μακριά), την εκάστοτε χρονική στιγμή. Για να προσαρμοστούμε πρέπει να κατανοήσουμε όλα αυτά, να τα γνωρίσουμε… και αυτό απαιτεί εξερεύνηση αλλά και υπομονή.

Για να κάνουμε όμως όλα αυτά χρειάζεται προσπάθεια νοητική και πειραματισμός πρακτικός. Χρειάζεται επίσης να στραφούμε μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τις αντιδράσεις μας και τις σκέψεις που τις υποκινούν – όχι μόνο αυτές, αλλά και τα συναισθήματα μας. Έχω την αίσθηση πως αν δεν το κάνουμε αυτό, το περιβάλλον θα μας αφομοιώσει μεν, θα μας στερήσει όμως τη δυνατότητα της επιρροής μας σε αυτό δε.

Αν δεν έχουμε επίγνωση του τρόπου που λειτουργούμε ως οργανισμοί, τόσο βιολογικοί, όσο και κοινωνικό – ψυχολογικοί, η κατανόηση των αλληλεπιδράσεων μας με το περιβάλλον δυσκολεύει κατά πολύ. Και αυτό οδηγεί σε συμπεριφορές ανεξέλεγκτες από το άτομο μας και ελεγχόμενες περισσότερο από το περιβάλλον μας.

Αντιδρούμε σε ένα εξωτερικό ερέθισμα αγνοώντας το λόγο που μας οδήγησε στη συγκεκριμένη αντίδραση. Δεν έχουμε επαφή με τον τρόπο σκέψης μας. Έτσι οι αντιδράσεις μας, μας φαίνονται αυθαίρετες και χαοτικές.

Όταν όμως έρθουμε σε επαφή με τον τρόπο που σκεφτόμαστε τότε όλα – ή αν όχι όλα, τα περισσότερα – αποκτούν συγκεκριμένη μορφή και λογική σειρά. Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να παρέμβουμε πρώτα στον εαυτό μας και μετά στο περιβάλλον μας, επηρεάζοντας την εξέλιξη των γεγονότων – χωρίς βέβαια να διατείνομαι τον απόλυτο έλεγχο τους.

Θέλει πολλή δουλειά λοιπόν η προσαρμογή και είναι κατά τη γνώμη μου σχολείο μεγάλο. Είναι στην πραγματικότητα πάλη καθημερινή, την οποία τείνουμε μάλλον να υποτιμούμε και να παραγνωρίζουμε. Γιατί είναι ταυτόχρονα περιπέτεια μεγάλης διάρκειας και ιδιαίτερα κουραστική, που αν όμως πάει καλά προσφέρει ικανοποίηση και θετική ενίσχυση σε βάθος χρόνου.

Αν της δώσουμε λίγο προσοχή θα διαπιστώσουμε ότι είναι ικανή να προσθέτει λιθαράκια ή λιθάρια μεγάλα, ανάλογα πάντα με την περίπτωση, σε αυτή την απόπειρα που όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λίγο ή πολύ κατά τη διάρκεια της ζωής μας… αυτήν που ονόμασε ο Θαλής ο Μιλήσιος – του παππού μου ο πιο αγαπημένος φιλόσοφος – «Γνώθι σ’ εαυτόν»!

Μαύρο ή κόκκινο

Στις πλήστες χώρες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου των χωρών της Ε.Ε. και των Η.Π.Α., το καζίνο αποτελεί ένα είδος ψυχαγωγίας, ανθυγιεινής και μη. Η απαγόρευση δημιουργίας ενός καζίνο δεν αποτελεί ωστόσο εμπόδιο στους τζογαδόρους, καθώς οι εναλλακτικοί τρόποι ποικίλουν. Η δικαιολογία που προβάλλεται περί προστασίας του πολίτη δεν ευσταθεί στην πράξη, με αποτέλεσμα μια πληθώρα συμπατριωτών μας να αναλίσκονται σε παράνομους τζόγους σε "λέσχες", σε διαδικτυακά παιχνίδια πόκερ, ρουλέτας και άλλων στοιχηματικών παιχνιδιών αλλά και στα παράνομα πλην αναβαθμισμένα καζίνο στο ψευδοκράτος. Τα προαναφερθέντα, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αρκετοί καταφεύγουν στο εξωτερικό, έχει σαν αποτέλεσμα το κράτος να χάνει πολλά εκατομμύρια από φόρους, και η οικονομία μας να δέχεται μεγάλο πλήγμα από το χρήμα που βγαίνει εκτός της δικαιοδοσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Στην προσπάθεια μας να προστατεύσουμε το δέντρο, δεν πρέπει να αφήνουμε το δάσος να καταστραφεί. Ο αλόγιστος στοιχηματισμός, κυρίως από συνανθρώπους μας που εύκολα παρασύρονται ή είναι επιρρεπείς στον τζόγο, μπορεί να φέρει κοινωνικό-οικονομικές αλλαγές σε θεσμούς και οικογένειες. Η λογική ωστόσο της καθολικής απαγόρευσης κάθε άλλο παρά τα επιθυμητά αποτελέσματα φέρνει. Ας μην ξεχνάμε πως αυτός που αναζητεί τον τζόγο μπορεί εύκολα να τον εντοπίσει καθώς ποικίλουν οι εναλλακτικοί τρόποι στοιχηματισμού τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό. Ειδικά όμως στην Κύπρο ωθούμε αυτούς τους ανθρώπους στα χέρια του υποκόσμου και των παράνομων υποστατικών καζίνο, στο εξωτερικό, στις διαδικτυακές υπηρεσίες ή ακόμα στα κατεχόμενα εδάφη μας. Σήμερα, απαγορεύεται η αδειοδότηση καζίνο τη στιγμή που κάθε μαφιόζος και μη εκμεταλλεύεται τους ελλιπείς μας νομούς για να δημιουργήσει τη δική του λέσχη στοιχημάτων, χωρίς κανένα ποιοτικό έλεγχο, κερδίζοντας εκατομμύρια ευρώ εις βάρος του πολίτη.

Στο δίλημμα εάν είναι σωστή ή όχι η δημιουργία καζίνο στις ελεύθερες περιοχές, προσωπικά τάσσομαι ΥΠΕΡ. Παρακάτω θα σας παραθέσω την επιχειρηματολογία μου η οποία βασίζεται σε 6 κύριους άξονες: την ενίσχυση της οικονομίας μας, την αναβάθμιση του τουριστικού μας προϊόντος, την εξασφάλιση ενός πιο δίκαιου παιχνιδιού στους παίκτες, το πλήγμα στον παράνομο τζόγο, άρα και την οικονομική αποδυνάμωση της μαφίας, την προστασία της περιουσίας του πολίτη και τέλος, την προστασία του πολίτη από τα πλοκάμια της μαφίας.

Ας αρχίσουμε με την ενδεχόμενη ενίσχυση της Κυπριακής οικονομίας. Ο κυριότερος παράγοντας της οικονομικής ενίσχυσης του κράτους, από την δημιουργία καζίνο, μπορεί να επιτευχθεί από τη φορολογία των πράξεων στοιχηματισμού. Ο τζίρος των στοιχημάτων στα καζίνο ανέρχεται σε πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια το χρόνο, από τα οποία το κράτος θα μπορούσε να επωφεληθεί, αυξάνοντας έτσι σημαντικά τα έσοδα του. Παραταύτα, το κράτος σήμερα χάνει πολλά εκατομμύρια από φορολογίες που δεν εισπράττονται, και η οικονομία μας δέχεται μεγάλο πλήγμα από το χρήμα που καταλήγει εκτός της δικαιοδοσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η δημιουργία καζίνο θα μπορούσε επίσης να συνεισφέρει στην οικονομική ενίσχυση της κοινωνίας με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας (εστιατόρια, ξενοδοχεία, νόμιμη ασφάλεια, σερβιτόρους, κτλ) και νέων υπηρεσιών. Ταυτόχρονα, οι αναγκαίες επενδύσεις (κτιριακές, εξοπλισμοί κτλ) που θα πρέπει να κάνουν οι εκάστοτε ενδιαφερόμενοι θα δώσουν μια σημαντική ώθηση προς τη σωστή κατεύθυνση, βελτιώνοντας έτσι τη δυσχερή θέση που βρίσκεται το κράτος μας οικονομικά αυτή την περίοδο.

Ένας άλλος παράγοντας που μπορεί να ενισχύσει την οικονομία μας είναι η προσέλκυση τουριστών. Ας μην ξεχνάμε πως θα μπορούσαμε να καταστήσουμε το δικό μας προϊόν σε μείζον της ευρύτερης περιοχής της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, προσελκύοντας τουρίστες και "παίκτες" από διάφορες χώρες. Οι τουρίστες που ταξιδεύουν για να στοιχηματίσουν σε καζίνο είναι οικονομικά υγιείς, αφήνοντας στον τόπο προορισμού περισσότερα χρήματα από το μέσο τουρίστα που ταξιδεύει μόνο για λόγους αναψυχής. Η δημιουργία καζίνο θα αναβαθμίσει το τουριστικό μας προϊόν, προσελκύοντας ακόμη περισσότερους τουρίστες από τους υφιστάμενους. Με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να ανταγωνιστούμε άλλους τουριστικούς προορισμούς από γειτνιάζουσες χώρες, ενισχύοντας έτσι ουσιαστικά την οικονομία του κράτους μας.

Η αναβάθμιση, η οικονομική ενίσχυση των τουρκοποιημένων ελληνικών περιουσιών που έχουν μετατραπεί σε καζίνο, αποτελεί ακόμα μια πληγή που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας. Γιατί αυτοί που “παίζουν”, κυρίως στις κατεχόμενες περιοχές μας, δεν μπορεί να λέγεται ότι σκέφτονται σώφρονα ή έστω ότι έχουν οποιοδήποτε κώλυμα για την αναβάθμιση ή όχι του ψευδοκράτους. Οι παίκτες αυτοί είναι τόσο Κύπριοι όσο και ξένοι που επισκέπτονται την Κύπρο και αναζητούν διαφορετικές μορφές διασκέδασης οι οποίες δεν προσφέρονται στο ελεύθερο μέρος της πατρίδας μας. Ένας άλλος παράγοντας που πρέπει να απασχολήσει την Κυπριακή ηγεσία, και όχι μόνο, είναι πως οι Τούρκοι κατακτητές προβάλλουν τα καζίνο ως μέρος της τουριστικής τους βιομηχανίας, που εκτός από τις φθηνότερες υπηρεσίες που προσφέρει σε σχέση με τις αντίστοιχες στις ελεύθερες περιοχές, δίνει τη δυνατότητα και σε εναλλακτικούς τρόπους αναψυχής.

Ένας άλλος πολύ σημαντικός παράγοντας για την άρση της απαγόρευσης της δημιουργίας καζίνο είναι η εξασφάλιση του δίκαιου παιχνιδιού. Ας μην ξεχνάμε πως ο τζόγος στα νόμιμα καζίνο έχει τις δικαιότερες κατανομές, σε σχέση πάντα με άλλες μορφές τζόγου που επιτρέπονται τώρα όπως λαχεία (Λόττο, Τζόκερ κ.ά.), ποδοσφαιρικό (αθλητικό) στοίχημα, διαδικτυακό στοίχημα σε ηλεκτρονικά παιχνίδια, παράνομα υποστατικά τζόγου (casinos) όπου παίζεις online σε καζίνο άλλων χωρών (π.χ. στη Μάλτα), λέσχες κτλ. Στα νόμιμα καζίνο οι πιθανότητες είναι οι δικαιότερες (για παράδειγμα στη ρουλέτα όταν παίζεις για διπλασιασμό του ποσού σου παίζεις με πιθανότητα 18/37, δηλαδή 48.67%) και υπάρχει έλεγχος ώστε να εξασφαλίζεται η νομιμότητα και μη παραποίηση των στοιχηματικών πιθανοτήτων (σε αντίθεση με τις "παράνομες" λέσχες ή τα παράνομα καζίνο που δεν υπάρχει τέτοιος έλεγχος από κανένα κρατικό φορέα). Αυτό θα επιφέρει ένα τεράστιο πλήγμα στον παράνομο τζόγο που έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε κάθε γειτονιά, μειώνοντας έτσι δραματικά τον τζίρο και τον κύκλο εργασίας των παρανομούντων, αποδυναμώνοντας τους οικονομικά.

Ας μην ξεχνάμε πως τα νόμιμα καζίνο μπορούν να εξασφαλίσουν την προστασία της ακεραιότητας του πολίτη αλλά και της περιουσίας του. Στα νόμιμα καζίνο μπορείς να παίξεις όσο έχεις λεφτά, δεν δέχονται αντιπαροχή (κυρίως των κατοικιών ή του αυτοκινήτου του παίκτη) σε αντίθεση με άλλους παράνομους οργανισμούς στοιχήματος και τζόγου που εκμεταλλεύονται την απληστία του παίκτη και στο τέλος τον αφήνουν χωρίς σπίτι, αυτοκίνητο, αξιοπρέπεια. Επίσης, στους παράνομους τζόγους αν κερδίσεις ένα σοβαρό ποσό (την πρώτη φορά) υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ο ιδιοκτήτης να σε κυνηγήσει (έχουν αναφερθεί πολλά παρόμοια περιστατικά στο παρελθόν) και να σε εξαναγκάσει να ξαναπαίξεις για να ρεφάρει, όπως λέει ο ίδιος. Επίσης, το νόμιμο καζίνο δεν ενδέχεται να χρησιμοποιεί μπράβους για είσπραξη ή απειλή των παικτών, όπως συνηθίζεται από τους ιδιοκτήτες των υφιστάμενων λέσχων.

Όλα τα προαναφερθέντα ωστόσο υπόκεινται σε κάποιες πολύ σημαντικές προϋποθέσεις: το κράτος πρέπει να εξασφαλίσει τη νομιμότητα του καζίνο και πως όλα θα κινούνται βάση νόμων και προϋποθέσεων, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε άλλες χώρες. Αυτό πρέπει να γίνει αρχής γενομένης πως οι όποιοι ενδιαφερόμενοι φορείς που θέλουν να δραστηριοποιηθούν στο συγκεκριμένο τομέα θα πρέπει να αποδείξουν τον έντιμο βίο και να παρακολουθούνται στενά ότι τηρούν τις προϋποθέσεις, τους νόμους κτλ.

Είναι γεγονός πως το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος αποτελεί έναν παράγοντα που πρέπει η κυβέρνηση να λάβει σοβαρά υπόψη της πριν τη δημιουργία καζίνου. Λαμβάνοντας όμως αποτελεσματικά μέτρα, μπορεί να περιορίσει το φαινόμενο αν όχι να το εξαλείψει, όπως άλλωστε συμβαίνει και στις υπόλοιπες χώρες στο εξωτερικό.

Έχουν ακουστεί διάφορες σκέψεις για την περαιτέρω προστασία του πολίτη από τον αλόγιστο στοιχηματισμό. Παραδείγματος χάριν, μηνιαίο ποντάρισμα σύμφωνα με την οικονομική ευστάθεια του κάθε πολίτη, απαγόρευση δανεισμού ή υποθήκευσης οικείων και υποστατικών για τζόγο (δεν είμαι νομικός αλλά πιστεύω πως υπάρχουν νομικοί τρόποι για την εξασφάλιση κάποιων προστατευτικών νόμων), χρήση μόνο Debit και όχι Credit cards (όπως γίνεται και σε άλλες χώρες).

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που μπορώ να παραθέσω για να τεκμηριώσω τα λεγόμενά μου, αρχίζοντας με το παράδειγμα μεταξύ Ηνωμένου Βασιλείου (ΗΒ) και Ολλανδίας όσον αφορά το κάπνισμα και τη χρήση ελαφριών μορφών ναρκωτικών. Στο ΗΒ υπάρχει καθολική απαγόρευση σε αντίθεση με την Ολλανδία που επιτρέπεται η πώληση και χρήση σε συγκεκριμένους χώρους. Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα; Ποσοστιαία, οι χρήστες ναρκωτικών στο ΗΒ είναι περισσότεροι από ότι στην Ολλανδία, το κράτος αναλώνεται στη δίωξη των παραβατών, τα λεφτά πάνε στη μαφία και στους παράνομους, δεν φορολογούνται, πολλοί έχουν χάσει περιουσίες, και άλλοι τόσοι τη ζωή τους από τα αμφιβόλου ποιότητας ναρκωτικά που τους δίνονται. Στην αντίπερα όχθη η Ολλανδία. Τα ελαφριάς μορφής ναρκωτικά ελέγχονται ποιοτικά, φορολογούνται, εμπορεύονται από επιχειρηματίες και τα ναρκωτικά, επειδή δεν είναι παράνομα, είναι λιγότερο δημοφιλή στη νεολαία.

Το καλύτερο ωστόσο παράδειγμα αποτελεί η ποτό-απαγόρευση που έχει επιβληθεί στην Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα. Και αυτό διότι, όταν το κράτος απαγόρευσε την εμπορία αλκοολούχων ποτών, τότε άρχισε η παράνομη διανομή τους από τη μαφία. Τότε ήταν που η μαφία πλούτισε και άρχισε να εξαπλώνεται δραματικά (δυστυχώς αυτό κάτι μας θυμίζει από την κατάσταση στην Κύπρο). Όταν αποφάσισαν να νομιμοποιήσουν ξανά την εμπορία αλκοόλ ήταν πλέον αργά... Το κράτος είχε χάσει πολλά δισεκατομμύρια, η μαφία ήταν πλέον παντοδύναμη, ικανή να κυβερνήσει το παρά-κράτος. Πέρασαν χρόνια να ανακτηθεί ξανά ο έλεγχος της χώρας... Ποιο είναι το συμπέρασμα από τα παραδείγματα; Η πλήρης απαγόρευση συνήθως στρέφεται μπούμερανγκ και ουσιαστικά πετυχαίνεις ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επιδιώκεις. Η εξασφάλιση της σωστής τους λειτουργίας και ο σωστός και ποιοτικός έλεγχος του εκάστοτε προϊόντος αποφέρει πολύ περισσότερα.

Ο Κύπριος Νέος και η Κύπρια Νεαρά

Οι ηλικίες των ατόμων που συμπεριλαμβάνονται σε αυτές τις δύο κατηγορίες πιθανολογώ ότι κυμαίνονται μεταξύ δεκαοκτώ και σαράντα ετών. Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο η κατηγορία να επεκτάθηκε κατά πέντε περίπου χρόνια τώρα τελευταία – επ’ αυτού όμως θα σας γελάσω καθ’ ότι αγνοώ αρκετά!

Λοιπόν, κατά την πρόσφατη κάθοδο και παραμονή μου στο νησί, ανακάλυψα ότι υπάρχει ένας όρος – αν μπορούμε να τον ονομάσουμε έτσι – που διατυπώνεται ως εξής: φτιάχνω – ή στην κυπριακή, σάζω – τη ζωή μου!

Μέχρι πρότινος είχα την εντύπωση ότι αυτή ήταν μια έκφραση που χρησιμοποιούσαν συστηματικά μόνο οι δικοί μου γονείς. Αυτό το καλοκαίρι όμως ανακάλυψα, χωρίς να εκπλαγώ ιδιαίτερα, ότι οι τέσσερις αυτές λέξεις αποτελούν μια από τις σημαντικότερες ίσως πεποιθήσεις του Κυπριακού λάου! Πεποίθηση που φαίνεται να κατέχει εξέχουσα θέση στο σύστημα της κυπριακή νοοτροπίας.

Φτιάχνω (ή σάζω) τη ζωή μου σημαίνει: βρίσκω ένα κάλο παιδί ή μια καλή κοπέλα – ανάλογα με το φύλο του ενδιαφερόμενου εξυπακούεται η εξεύρεση ατόμου του αντιθέτου φίλου – από καλή οικογένεια (ότι και να σημαίνει αυτό) με πολλά λεφτά και παντρεύομαι… κάνω παιδιά και καταξιώνομαι στην κοινωνία…

Αν εσείς βρίσκετε την ανωτέρω εξήγηση λογική δε μπορώ να το γνωρίζω… εμένα πάντως μου φαίνεται ότι από κάπου μπάζει νερά.

Αυτό που είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό σε όλη αυτή την ιστορία είναι ο τρόπος που οι συμπεριφορές των νέων ανθρώπων διαμορφώνονται για να καταφέρει ο καθένας από αυτούς να πετύχει τον στόχο του… να φτιάξει δηλαδή τη ζωή του και να είναι «ευτυχισμένος», καθώς όλοι όσοι παρεκκλίνουν αυτομάτως εισάγονται σε μια κατηγορία μεγάλου εύρους, με την επονομασία «δυστυχισμένοι»!

Για ακόμα μια φορά λοιπόν, αφού όλοι μας έχουμε υποστεί μια καλή πλύση εγκεφάλου από όλο τον περίγυρο μας, μπορούμε να συμμετάσχουμε επιτυχώς στο θέατρο του παραλόγου που λαμβάνει χώρα στο πολύπαθο αυτό νησί… συμμετέχοντας ουσιαστικά σε ένα περίεργο πόλεμο ενάντια στη γειτόνισσα ή το γείτονα, τον κολλητό ή τη ξαδέλφη μας με έπαθλο τον καλύτερο γαμπρό ή νύφη!

Από πολύ μικροί εξοικειωνόμαστε με τα όπλα που θα τοποθετήσουμε στην φαρέτρα μας και εκπαιδευόμαστε να τα χρησιμοποιούμε με μεγάλη δεξιοτεχνία.

Πρώτα από όλα και κατά την παιδική μας ηλικία μαθαίνουμε να σαρώνουμε το περιβάλλον γύρω μας και κυρίως τους ανθρώπους, ώστε ανά πάσα στιγμή να γνωρίζουμε όλα τα προσωπικά τους στοιχεία, τις κοινωνικό - οικογενειακές του καταβολές και πάνω απ’ όλα το οικονομικό τους υπόβαθρο. Είμαστε επιστήμονες στην αναζήτηση, ανεύρεση, διασταύρωση και φυσικά διάδοση πληροφοριών – η παραπληροφόρηση έρχεται δωρεάν και σε τεράστιο όγκο. Γνωρίζουμε που και πότε να αποταθούμε για να συλλέξουμε τις κατάλληλες και τις χρησιμότερες πληροφορίες.

Λίγο αργότερα μαθαίνουμε να εκτιμούμε και να αναζητούμε το χρήμα, ίσως γιατί το χρήμα αποτελεί ένα από τα κύρια συστατικά του «Κυπριακού φαίνεσθε»… αυτού που θα μας τριβελίζει τον εγκέφαλο μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής μας. Ανεξάρτητα αν γεννιόμαστε ή όχι οικονομικά εύρωστοι, ή εκτίμηση αυτή είναι συνήθως εξίσου μεγάλη… Από πολύ μικροί αποκτούμε ένα παράλογο πόθο για αντικείμενα και υπηρεσίες υψηλού κόστους.

Αγαπάμε τα τεράστια σπίτια, τα τόσο τεράστια που όχι μόνο δε θα μας χρειαστούν αλλά δυνητικά θα μας επιβαρύνουν και με πολλά και δυσβάσταχτα έξοδα… τα πανάκριβα αυτοκίνητα, τα όποια δεν έχουμε καν αποστάσεις και δρόμους να τα οδηγήσουμε και πολλές φορές ούτε τα χρήματα να συντηρήσουμε… τα πανάκριβα ρούχα και αξεσουάρ, που παρόλο που μπορεί να μην μας αρέσουν ή να μας κάνουν να φαινόμαστε χάλια κοκ, τα χρειαζόμαστε και ξοδεύουμε περιούσιες για να τα αγοράσουμε – στην περίπτωση που οι εν λόγω περιούσιες δεν υπάρχουν περιοριζόμαστε σε κακόγουστες απομιμήσεις (βλ. τσάντες… ναι, ναι την κλασσική μάρκα)! Πρέπει επίσης, πάντα να βγαίνουμε σε ακριβά εστιατόρια, καφετέριες, κλαπ κτλ, γιατί απλά είναι ακριβά και κυριλέ κι εμείς ως τα εξατομικευμένα κέντρα του κόσμου πρέπει να τα τιμήσουμε με την παρουσία μας, να μας δουν και να τους δούμε, και εν συνεχεία να τα συζητήσουμε την επόμενη μέρα – παραπονούμενοι βέβαια και για τις τιμές – σκάβοντας χωρίς δεύτερη σκέψη δεκάδες «λάκκους» και σχολιάζοντας κακεντρεχώς και με περίσσιο φθόνο τους πάντες και τα πάντα!

Κατά τη διάρκεια της εφηβείας αρχίζουμε να επιδιδόμαστε και σε διάφορες αθλητικές δραστηριότητες… χμμ… εδώ κάνω λάθος… Αν κάποιο άθλημα δεν είναι στη μόδα – όπως έγινε για παράδειγμα το τένις επί εποχής Παγδατή, και είναι και το ποδόσφαιρο διαχρονικά – δε φαίνεται να υπάρχει κάποιο άλλο άθλημα που να μας ενδιαφέρει (δεν αναφέρομαι στις μεμονωμένες περιπτώσεις)… εκτός βέβαια από τα μηχανήματα του γυμναστηρίου! Όλοι οι Κύπριοι και οι Κύπριες κτυπιούνται στα γυμναστήρια για δύο λόγους, στους οποίους δε συμπεριλαμβάνεται η αγάπη τους για την άθληση. Ο πρώτος είναι η γράμμωση του σώματος και ο δεύτερος η γνωριμίες που έχουν την ευχέρεια να πραγματοποιήσουν στο χώρο του γυμναστηρίου!

Μαζί με το γυμναστήριο έρχονται και όλα τα υπόλοιπα… πρωτεΐνες, αδυνατιστικά, δίαιτες, καλλυντικά, αποτριχώσεις, κομμώσεις, πλαστικές… μια ολόκληρη βιομηχανία καλλωπισμού ευδοκιμεί και αναπτύσσεται πατώντας γερά στην κυπριακή ματαιοδοξία και εγωκεντρισμό! Και ναι, στα αυτιά και στα μάτια μου, παρουσιάζεται σαν άλλο Χόλυγουντ… Αυτό το νησί αποτελεί μια… πασαρέλα, με υπέροχες παραλίες όπου ο κόσμος βολτάρει και φλερτάρει χωρίς να νιώθει την ανάγκη να απολαύσει το υπέροχο θαλασσινό νερό, που τουρίστες από όλο τον κόσμο ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να το χαρούν…

Στην συνέχεια έρχονται οι σπουδές… όλοι πρέπει να σπουδάσουν για να βρουν την καλή δουλειά… την δουλειά που θα τους κάνει περιζήτητους γαμπρούς και νύφες – κανείς, εκτός από ελάχιστες πάλι εξαιρέσεις που μάλλον δεν επιστρέφουν ποτέ στο νησί, δεν ενδιαφέρεται επαρκώς για τις σπουδές του, ούτε καν για τη δουλειά του αργότερα. Η δουλειά δε, δεν αποτελεί πάντα το κύριο μέσο αυτοσυντήρησης, αυτό είναι οι γονείς ή στην περίπτωση που δεν υπάρχουν πια, η περιουσία που άφησαν πίσω…

Οι Κύπριοι φοιτητές περνούν ζωή και κότα στις διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις όπου σπουδάζουν, γκετοποιήμενοι και απομονωμένοι από τους υπόλοιπους… καταφέρνουν με έναν αξιοπρόσεκτο τρόπο να επιστρέφουν πίσω στην Κύπρο με όλες τις ανωτέρω νοοτροπίες ακόμα πιο ενισχυμένες από πριν… λες και δεν πέρασε μια μέρα από την στιγμή που έφυγαν, λες και δεν πήγαν πουθενά, δεν είδαν τίποτα διαφορετικό και δεν έμαθαν εννοείται τίποτα καινούργιο!

Καταλήγει λοιπόν ο Κύπριος νέος και η Κύπρια νεαρά, εκεί στη δεκαετία των είκοσι με τριάντα να ζει στο σπίτι των γονιών του/ της, έχοντας βρει μια δουλειά αν όχι στην οικογενειακή επιχείρηση, μέσω κάποιου γνωστού, συγγενή και τα συναφή… ή να παραμένει άνεργος/ η καθώς η ανάγκη να δουλέψει δε κρίνεται επιτακτική λόγω του οικογενειακού πλαισίου στήριξης.

Οι Κύπριοι νέοι περνάνε τον ελεύθερο χρόνο τους στα γυμναστήρια, στις καφετέριες παίζοντας διάφορα παιχνίδια με χαρτιά όπως πιλότα και μπιρίμπα, και στα κλαπ όπου για να πάνε πρέπει να γίνουν «υπερπαραγωγές». Δεν ενδιαφέρονται ιδιαιτέρως να ενημερωθούν τι συμβαίνει γύρω τους… από όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο πλανήτη τίποτα δε μοιάζει ικανό να επηρεάσει τα κυπριακά τεκταινόμενα. Για όσα συμβαίνουν βέβαια στο νησί, πάντα υπάρχει ο καλύτερα ενημερωμένος γονιός ή κάποιος άλλος συγγενής, και φυσικά το κόμμα… συνεπώς και οι ίδιοι έχουν άποψη και την υποστηρίζουν συνήθως βρίζοντας τους υπόλοιπους. Εφόσον λοιπόν έχουν μεταξύ των υπολοίπων και «άποψη» είναι πανέτοιμοι για το επόμενο βήμα…

Πριν πάμε όμως στο επόμενο βήμα… πρέπει να αναφέρουμε ότι η σχέση τους με το σεξ δε συμπεριλαμβάνεται στο σχέδιο. Είναι περίεργο, αλλά ο Κύπριος νέος ενδιαφέρεται περισσότερο να ενημερώσει τους υπολοίπους τι κάνει και δεν κάνει στη σεξουαλική του ζωή παρά να ασχοληθεί πραγματικά με αυτήν. Η Κύπρια νεαρά είτε φροντίζει να αγνοεί συστηματικά αυτή την πλευρά του ατόμου της πιστεύοντας ότι πρέπει να την θέλουν κυρίως για το υπέροχο μυαλό της, είτε αναπτύσσει μια πολύ περίεργη σχέση με αυτό… Επιδιώκει πολλές και διαφορετικές επαφές – πράγμα καθόλου κατακριτέο – από τις οποίες είναι όμως άξιο απορίας αν αντλεί ικανοποίηση, καταλήγοντας σε ένα φαύλο κύκλο αποτυχίας επίτευξης οργασμού – που φαντάζομαι ότι ένα μέρος του οφείλεται στην έλλειψη επαφής με το σώμα της και αντίληψης του ως σεξουαλικού αντικειμένου – πράγμα που παρατηρείται στο μεγαλύτερο ποσοστό των Κυπριών και όχι μόνο στη συγκεκριμένη υποομάδα – και ένα άλλο στην γενικότερη άγνοια της περί της σεξουαλικότητας τους ανθρώπινου είδους. Αυτό ισχύει και για τον Κύπριο νέο, ο οποίος δε μπορεί να κάνει με τη γκόμενα ή τη γυναίκα του αυτά που μπορεί να κάνει με τις ιερόδουλες των καμπαρέ, τα οποία κάνουν χρυσές δουλειές!

Έχοντας λοιπόν όλα τα ανωτέρω σημαντικά ζητήματα τακτοποιημένα – εκτός βέβαια από το τελευταίο – είναι όλοι έτοιμοι να επιδοθούν στην μάχη του γάμου (συγχωρέστε με, μα δε ξέρω ποια απ’ όλες τις λέξεις αυτής της πρότασης να τοποθετήσω σε εισαγωγικά)!

Είναι μια πρώτη κατηγορία που παντρεύεται άμεσα μετά τις σπουδές το γκόμενο ή τη γκόμενα της εφηβείας ή των σπουδών, πιθανολογώ κυρίως λόγω συνήθειας… Είναι μια δεύτερη κατηγορία που ψάχνει αγωνιωδώς ταίρι χρησιμοποιώντας όλα τα ανωτέρω «όπλα». Μόλις λοιπόν, πετύχει το σκοπό του/ της μετά από μερικούς μήνες φροντίζει να τελεστούν οι αρραβώνες και μετά από κανένα χρόνο παντρεύεται… Είναι και μια τρίτη κατηγορία που ενώ έχει μια σχέση την οποία απολαμβάνει ή έστω έναν άνθρωπο με τον οποίο έχει όντως ερωτευτεί, τα παρατάει όλα για να εισαχθεί στην δεύτερη κατηγορία λόγω κυρίως οικονομικού, χωρίς βέβαια να αναιρούνται και άλλοι σημαντικοί λόγοι όπως π.χ. τα θέλω της μάμας και άλλα παρόμοια…

Κάποια στιγμή όλοι αυτοί παντρεύονται για να φτιάξουν την ζωή τους και να γίνουν όσο το δυνατό συντομότερα πολύ ευτυχισμένοι… το φατσοβιβλίο γεμίζει φωτογραφίες των ιδίων και μετά των παιδιών τους. Των παιδιών τους, που εκτός από τις φωτογραφίες δεν ξέρω τι άλλη σχέση έχουν μαζί τους αφού μεγαλώνουν κυρίως με τον παππού και την γιαγιά…

Η καθημερινότητα τους συνεχίζεται στους ρυθμούς που περιγράφηκαν προηγουμένως και λίγα χρόνια αργότερα, το νεαρό ζευγάρι αρχίζει να αλληλο – κερατώνεται. Αυτό συμβαίνει μάλλον, γιατί δεν είχαν πότε τίποτε ουσιαστικό να τους συνδέει και το όλο κατασκεύασμα που ονομάζουν γάμο δε στηρίχθηκε πότε στις βιολογικές ανάγκες που υποτίθεται ότι πρέπει να ικανοποιούνται μέσα σε αυτό (βλ. σεξ), ούτε στην συντροφικότητα και την συνεργασία – που απαιτούν κάποιο κοινό τρόπο σκέψης τέλος πάντων – που επίσης υποτίθεται ότι λαμβάνουν χώρα σε αυτό το θεσμό… για να εξασφαλίσουν την ευημερία των απογόνων!

Και παρόλο που το θέμα αυτό είναι τεράστιο δεν θα επεκταθώ περισσότερο. Θα περιοριστώ μόνο στο ότι ο Κύπριος και η Κύπρια παντρεύονται γιατί κάποιος τους έμαθε πως αυτός είναι ο σκοπός της ζωής τους… και μετά χωρίζουν, γιατί σήμερα αυτό είναι εφικτό και επιτρεπτό, χωρίς να καταλαβαίνουν επαρκώς γιατί το κάνουν και πως κατέληξαν εκεί… και μετά επανεισάγονται στον ίδιο φαύλο κύκλο και πάει λέγοντας…

Όσο για τους «ακόμα» ανύπαντρους… Προσωπικά καταλήγω κάθε φορά που κατεβαίνω στην Κύπρο να βλέπω όλους τους ανύπαντρους φίλους και φίλες μου, μέσα στα νεύρα και στην απογοήτευση… οι μεν πρώτοι γιατί δεν μπορούν να βρουν μια κοπέλα που να μην είναι «κακομαθημένη», και οι δεύτερες γιατί κανένας δεν είναι επαρκώς «καλός» για γαμπρός… ότι και να σημαίνουν αυτά, εμένα δε μου φαίνονται συγκεκριμένα… αερολογίες; Ίσως…

Στα μάτια μου μοιάζουν να μην ξέρουν τι τους γίνεται…

Ίσως γιατί αγνοούν την ίδια την ανθρώπινη φύση… στερούνται οι Κύπριοι – ή έστω ένα μεγάλο ποσοστό εξ αυτών – ενημερότητας, τόσο του σώματος όσο και του περιβάλλοντος τους… σαν να μην σκέφτονται, να μην αναρωτιούνται, να μην νιώθουν ότι κάτι πάει στραβά… Όλα γι αυτούς είναι «το φτιάξιμο της ζωής τους»… τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο… τι σημασία έχει αυτό γι αυτούς δεν φαίνεται να γνωρίζουν ή ίσως να μην θέλουν να μάθουν!

Μπορεί βέβαια να υπάρχουν πράγματα τα οποία αγνόω, πράγματα που είμαι ανίκανη να κατανόησω... δεν ξέρω! Έχω φύγει από καιρό και όλα φαινονται πια ξένα...

Είναι όμως φορές που προσπαθώ να καταλάβω αν είναι όντως τόσο ανόητοι ή αν είναι απλά υποκριτές… δεν έχω καταλήξει κάπου! Για μένα αυτό που βλέπω είναι θλιβερό και μίζερο… και λυπάμαι!

Υ.Γ. 1. Δεν θέλω να προσβάλω κανένα. Αυτό αποτελεί μόνο ένα μέρος της εντύπωσης που σχημάτισα τις τελευταίες τρεις βδομάδες και κατ’ ουδέν λόγο δεν ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχουν και οι λαμπρές εξαιρέσεις!

2. Με συγχωρείτε που χρησιμοποιώ την λέξη γκόμενος/ γκόμενα… έμαθα πρόσφατα ότι στην κυπριακή καθομιλουμένη χρησιμοποιούμε την λέξη κάφκος/ κάφκα…

Ξευτελείς συνήθειες

Μια μέρα αποφάσισα,
να βγω με την παρέα,
και στο κλαμπάκι πίστεψα,
θα πέρναγα ωραία.

Ένα τούβλο παρακάλεσα,
για να παραμερίσει,
μες στο κλαμπάκι για να μπω,
ζήτησα να μ'αφήσει.

"Έχετε μήπως κράτηση
σε κάποιο ονοματάκι;
Αλλιώς παιδιά δε μπαίνετε,
διαταγές του Τάκη!"

Βρέθηκα να παρακαλώ,
να δώσω τα λεφτά μου,
φοβάμαι μήπως έχασα,
τα λιγοστά μυαλά μου.

Θύμα μιας ιώσης,
έγινα κι εγώ,
γιατροί της αλλοτρίωσης,
βουράτε θα πνιγώ!

Μάτια και φρύδια έβλεπα,
και πίστευα ο καημένος,
την πόρτα όμως δεν έβλεπα,
και βγήκα κτυπημένος.

Φώναξα τον "φίλο" Χάρη,
να μ' αφήσει πια να μπω,
μα μου έκανε τη χάρη,
για να πάω να κοιμηθώ!

Μάζεψα απ' το πεζοδρόμιο,
την όση υπερηφάνεια,
μ' ανέβασαν την πίεση,
τα στολιστά τσογλάνια.

Κι εγώ από εγωϊσμό,
σε άλλη τρύπα μπήκα,
συνήθειες που εγώ μισώ,
πάλι μπροστά μου βρήκα.

Σ' ένα δωμάτιο σκοτεινό,
με βάλαν να χορέψω,
φέραν και το λογαριασμό,
μια σόδα να χωνέψω!

Χάνω κι εγώ το χρόνο μου,
να βρω την ευτυχία,
κάνω κινήσεις άσκοπες,
μπροστά απ' τα ηχεία!

Τους έβλεπα όλους γύρω μου,
να παίρνουν μια πόζα,
ούτε κι αυτό το χώνεψα,
φέρτε και μια αφρόζα!

Το πήρα πια απόφαση,
θα πάω να κοιμηθώ,
τις ξευτελείς συνήθειες,
να τις απαρνηθώ!

Περί σεξ...

Αυτό το θέμα με το σεξ, το πήδημα και δεν ξέρω και εγώ πως θέλετε να το ονομάσετε… δεν μπορώ δυστυχώς να αντιληφθώ την κατακριτέα του πτυχή… πέτυχα σήμερα μια συνέντευξη του Ζουράρη στο youtube, όπου δήλωσε: «τι είναι έρωτας;… να θέλω να σου πετάξω τα μάτια έξω.»… Εμ, δίκιο δεν έχει ο άνθρωπος;

Και δεν αναιρώ όλες τις υπόλοιπες πτυχές αυτού που ονομάζουμε έρωτα, αλλά αυτή είναι ίσως η πιο σημαντική και πρέπει κάποια στιγμή να το πάρουμε απόφαση! Και όλα τα κοριτσάκια καλό θα ήταν να πάψουν να παραμυθιάζονται επ’ αυτού… γιατί και οι άνθρωποι ζωντανοί οργανισμοί είμαστε, ζώα σαν όλα τα υπόλοιπα του κόσμου τούτου! Και αν αυτό ήταν κοινή παραδοχή η καθημερινότητα όλων μας θα ήταν πολύ πιο απλή… θα βασανίζαμε τον εαυτό μας λιγότερο με ανοησίες του τύπου «θέλει να με πηδήξει» και όλες τις παρεπόμενες συνέπειες τους – γιατί κακά τα ψέματα δεν θα μας «αγαπήσει» κανένας μόνο για το εξαίρετο μυαλό και πολλή μας καλοσύνη… έτσι αγαπάμε και το γείτονα…

Όσο γι αυτό το υποτιθέμενο «πηδάω» ή «πηδιέμαι» και φεύγει ή φεύγω προκύπτει από τις αλληλεπιδράσεις δύο ατόμων και όχι ενός… οπότε ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και ο καθένας τις ευθύνες του…

Και μιας και μιλάμε για ευθύνες… είμαστε ότι πιστεύουμε ότι είμαστε, είμαστε η πραγματικότητα που εμείς φτιάξαμε… αν αποφασίσαμε ότι είμαστε δύο πράγματα και όχι ένα τότε έχουμε χάσει την συνοχή του εαυτού μας, και μαζί με αυτό και την δυνατότητα να τον βιώσουμε σε όλες του τις εκφάνσεις… σωματικές και νοητικές… γιατί οι σκέψεις και τα απορρέοντα από αυτές συναισθήματα προκαλούν αντιδράσεις και στο υπόλοιπο, εκτός του εγκεφάλου, σώμα μας.

Οι αντιδράσεις αυτές, μας είναι επαρκώς – αν όχι ιδιαιτέρως – αντιληπτές… πως ξέρεται ότι έχετε ερωτευτεί; Σας κτύπησε ποτέ την πόρτα σας ο «ανώτερος» εγκέφαλος σας για να σας το ανακοινώσει; Μάλλον όχι! Το στομάχι σας όμως πιθανότατα να γέμισε πεταλουδίτσες! Μήπως η υποτιθέμενη «ψυχή» σας μετακόμισε πρόσφατα στο στομάχι σας, ή στα πόδια σας που μυρμηγκιάζουν στη θέα του πολυπόθητου προσώπου; Δεν νομίζω… εκτός πλέον αν αποφάσισε ότι η νομαδική ζωή της ταιριάζει καλύτερα και με όλα τα συμπράγκαλα της πάει και δημιουργεί αναταράξεις!

Βέβαια και η απλή έλξη για κάποιον δεν αποκλείει ποτέ τη πιθανότητα να εξελιχθούν οι σκέψεις και τα συναισθήματα… ο σεξουαλικός πόθος είναι κατά την άποψη μου ταυτόσημος με την ανθρώπινη φύση μας ή καλύτερα με τη φύση κάθε ζώου στον πλανήτη, είναι το μόνο πράγμα που όλα τα ζώα έχουμε κοινό… και μόνο από αυτό μπορείτε να φανταστείτε το μέγεθος της σημαντικότητας του!

Δεν σημαίνει ότι κάποιος που σας πόθησε δεν θα σας ερωτευτεί ή δεν θα σας αγαπήσει (αν αυτό θέλετε να ακούσετε)… σκεφτείτε τους πιγκουίνους, παρακινούνται από τις ορμονικές τους λειτουργίες να βρουν ένα ταίρι κατά την περίοδο της αναπαραγωγής τους, και αυτό κάνουν… και κάθε χρόνο επιστρέφουν στο ίδιο μέρος για να αναπαραχθούν με το ίδιο πάντα ταίρι!

Αν αυτό συμβαίνει στα «κατώτερα» του ανθρώπου ζώα, μπορεί να συμβεί και στον άνθρωπο (χωρίς βέβαια να αναιρούμε και το πολυγαμικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης) ... άλλωστε ο άνθρωπος παρακινείται σε μετέπειτα στάδια και από την ανάγκη του για συντροφικότητα, αμοιβαιότητα και ασφάλεια πράγματα που τροφοδοτούν αυτό που ονομάζουμε αγάπη…

Βέβαια αν λάβουμε υπόψη και το γεγονός ότι, αποδεδειγμένα πλέον, τείνουμε να επιλέγουμε συντρόφους που πληρούν κάποια «βιολογικά» κριτήρια, πριν από τα οποιαδήποτε ψυχοκοινωνικά, αντιλαμβανόμαστε ότι το σώμα μας λειτουργεί πολύ γρηγορότερα από τη ενσυνείδητη μας αντίληψη. Πιθανότατα λοιπόν πρώτα θα εντοπίσουμε τη αυθόρμητη έλξη, αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι, και μετά θα αρχίσουμε να την ενδύουμε με σκέψεις και συναισθήματα…

Και κάτι καλό μπορεί να αρχίσει από την σεξουαλική επαφή με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να αρχίσει από μια ωραία συζήτηση και ένα ρομαντικό δείπνο (ανόητο κατά την άποψη μου, αλλά ξέρω πολλούς που το έχουν σε μεγάλη υπόληψη όποτε οφείλω να το αναφέρω)…

Και το σεξ ή ο έρωτας, αν θέλετε να το ονομάσουμε έτσι για να μην ηχεί στα αυτιά σας πολύ φτηνό… μπορεί να αποτελέσει γερές βάσεις για να αναπτυχθεί δυνατός δεσμός και πολύ ζεστό συναίσθημα, με τον ίδιο τρόπο που θεωρητικά τουλάχιστο, το κάνει η καλή συνεννόηση και η εμπιστοσύνη.

Υ.Γ. Για αποφυγή παρεξηγήσεων... εκφράζω προσωπικές απόψεις!

Ένα παράθυρο ευκαιρίας

Τις τελευταίες μέρες, πάνω από τα χαλάσματα που άφησε η τραγωδία της 11ης Ιουλίου και με νωπές τις μνήμες από το μαύρο Ιούλιο του 1974, αιωρείται το ερώτημα κατά πόσο πρέπει ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας να παραιτηθεί ή αν πρέπει να παραμείνει στην εξουσία και να εξαντλήσει την θητεία του. Σε μια υγιή δημοκρατία, οι απόψεις διίστανται. Ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να έχει την δική του άποψη, να την τεκμηριώνει και να την εκφράζει ελεύθερα... Έχει όμως και την υποχρέωση να ακούει την άποψη του άλλου και τελικά να σέβεται την απόφαση της πλειοψηφίας. Ο κομματικός φανατισμός δεν πρέπει να υπερβαίνει της πολιτικής λογικής, δεν μπορείς να είσαι δέσμιος ενός κόμματος που σου βάζει παροπίδες, να εθελοτυφλείς για ό,τι γίνεται, όποιο πολιτικό κόμμα και αν υποστηρίζεις. Γιατί δυστυχώς το πλείστα κόμματα στην πολιτική ζωή του τόπου μας αυτό επιδειώκουν... Να εξασφαλίσουν τον πυρήνα φανατίζοντας την ευαίσθητη και παρορμητική νεολαία. Αλήθεια, προς τι όφελος οι δηλώσεις του προέδρου περί κατάργησης της δημοκρατίας από τους αγανακτησμένους (κάθε κόμματος); Η απάντηση δυστυχώς απογοητευτική: συσπείρωση, φανατισμός, αποπροσανατωλισμός...

Ας επιστρέψουμε τώρα στο αρχικό μας ερώτημα. Χωρίς να έχει σημασία ποια είναι η πολιτική ιδεολογία του εκάστοτε πολιτικού που ασκεί την εκτελεστική εξουσία, σε μια υγιή δημοκρατία πρέπει ο κυβερνών να έχει την ευθιξία να αναλαμβάνει τις πολιτικές ευθύνες που του αναλογούν. Έτσι, με αφορμή τα τραγικά γεγονότα που συγκλόνησαν τους απανταχού Κύπριους και μη, ας δράξουμε της ευκαιρίας να αλλάξουμε, αν μη τι άλλο, κάτι στην πολιτική σκηνή του τόπου μας, ας μην αφήσουμε ακόμα μια ευκαιρία να πάει χαμένη. Ως πότε ο Ονήσιλος θα στέλνει μέλισσες να μας κεντρίζουν και να μην νιώθουμε τίποτε στο παχύ μας δέρμα; Είναι καιρός να αντιληφθούμε πως οι απαρχαιωμένες πολιτικές διπολισμού και φανατισμού καταστρέφουν την δημοκρατία του τόπου και αυξάνουν την απαξίωση του κόσμου προς την πολιτική ζωή. Η παραίτηση μιας κυβέρνησης μπορεί να οδηγεί προσωρινά στην απώλεια της θέσης που της εμπιστεύτηκε ο λαός (για την οποία άλλωστε φάνηκε ανάξια) αλλά η κοινωνία κερδίζει μακροπρόθεσμα. Αν μη τι άλλο ικανοποιείται το λαϊκό αίσθημα της απόδοσης ευθυνών και τιμωρίας των υπευθύνων. Σε αντίθετη περίπτωση, με τη δική μου ταπεινή λογική, δημιουργείται μια εύλογη απορία: Πως μπορείς να ασκήσεις πίεση ως αντιπολίτευση όταν την περίοδο που είχες την εξουσία (και έκανες λάθη) δεν ανέλαβες την ευθύνη; Με άλλα λόγια, αν η επόμενη κυβέρνηση καταστρέψει το κράτος και την οικονομία στον ίδιο (ή και μεγαλύτερο) βαθμό με εσένα και εσύ δεν είχες αναλάβει τις ευθύνες σου, πως θα μπορείς να ασκήσεις κριτική; Αν δεν αναλάβεις το χρέος που σου αναλογεί, οι επόμενες κυβερνήσεις θα έχουν άλλοθι για ό,τι και αν συμβεί, και αυτό θα είναι ένας φαύλος κύκλος. Για αυτό πρέπει κάτι να αλλάξει τώρα, για αυτό δεν πρέπει να χάσουμε και αυτή την ευκαιρία...

Δυστυχώς αγαπητέ κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας απέτυχες, τόσο πριν όσο και μετά το τραγικό γεγονός, και αυτό δεν είναι κρυφό μυστικό αλλά διαχέει τη μείζον πλειοψηφία των κατοίκων του κράτους που ηγήσε. Το αίσθημα της απαξίωσης παντού.... Μην δώσεις άλλοθι στους επόμενους κυβερνώντες, άλλαξε την πολιτική σκηνή, πρόσφερε μια χώρα πιο ώριμη πολιτικά, που μπορεί να αναλάβει ευθύνες... Είναι η ευκαιρία σου να βοηθήσεις τον τόπο που υπηρετείς, έστω και αν αυτό είναι μέσα από την αποτυχία σου.

Φταίω

«Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω» Νίκος Καζαντζάκης

Γράφω εφτά μέρες μετά την έκρηξη στο Μαρί. Η πρώτη μου αντίδραση μετά την άρνηση του συμβάντος (δεν ήθελα να το αποδεχτώ), ήταν ο θυμός. Θύμωσα, αγανάκτησα, ήθελα και θέλω ακόμα να πληρώσουν οι αίτιοι. Με έπιασε το παράπονο για τα παιδιά που πέθαναν, για τις οικογένειες που άφησαν πίσω, για την οικονομία που τσάκισε, για όλα.

Σιγά σιγά άρχισε το παράπονο μου να μετατρέπεται σε αισιοδοξία. Έβλεπα τα ερείπια και αισιοδοξούσα. Πιάσαμε πάτο σκέφτηκα. Η έκρηξη θα μετατραπεί σε ευκαιρία, η βυθομέτρηση τέλειωσε, ο λαός θα συσπειρωθεί, θα αντιληφθεί το πρόβλημα, θα αλλάξει και μαζί θα αλλάξει την Κύπρο μας, σκέφτηκα. Αν αυτό δε μας αλλάξει τότε τι;

Ώσπου την άλλη μέρα, ξανά ήρθε η πραγματικότητα να με σωπάσει. Από τη μια πλευρά οι μεν που καραδωκούσαν να πάει κάτι στραβά στην κυβέρνηση του Κομμουνιστή, για να βγάλουν τις σημαίες και τις κουκούλες και τους σταυρούς και τις φουστανέλες. Από την άλλη βγήκαν τα λάβαρα, άρχισαν οι ψίθυροι για προβοκάτσια, ξεκίνησε το γνωστό τροπάριο για το Πραξικόπημα και την ΕΟΚΑ Β΄, ο δε πρόεδρος, η μεγαλύτερη απογοήτευση. Θα περιμένει λέει την έρευνα για να δει αν φταίει. Λες και δεν ξέρει αν φταίει και περιμένει την έρευνα να του το πει. Και αφιέρωσε χρόνο σκοπίμως από το φτηνό διάγγελμά του, εντέχνως, για να μιλήσει πάλι για το πραξικόπημα, για να συσπειρώσει το κόμμα του.

Τίποτε δεν άλλαξε. Και θα το διατυπώσω χυδαία. Είμαστε μια κοινωνία, ΑΠΟΕΛ - ΟΜΟΝΟΙΑ, ΔΗΣΥ - ΑΚΕΛ, ΑΠΟΛΛΩΝ - ΑΕΛ, CALSBERG - KEO. Παραχωρούμε το Είναι μας στη μάζα, είμαστεν όλοι το ίδιο και το αυτό και για να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας πρέπει να δούμε τον εχθρό. Η αναγνώριση του εαυτού μας επιτυγχάνεται μόνο μέσα που τη διαφορετικότητα του εχθρού, έχουμε ανάγκη τον εχθρό. Και πάντα οι θεωρίες συνωμοσίας έρχονται να καλύψουν την απουσία θέλησης ή την ανικανότητά μας.

Γράφω εφτά μέρες μετά την έκρηξη στο Μαρί.  Γράφω υπό το βάρος της ευθύνης που με πνίγει. Γράφω υπό το βάρος της ενοχής. Εγώ φταίω που εκράγηκαν τα φορτία. Εγώ φταίω που σκοτώθηκαν οι δεκατρείς συνάνθρωποί μου, που βούλιαξε ακόμα παραπάνω ο τόπος μου. Εγώ φταίω γιατί γνώριζα και δεν το φώναζα. Εγώ φταίω γιατί έβλεπα τη σήψη που μας σκότωνε αλλά προτιμούσα να σιωπώ. Εγώ φταίω γιατί το κράτος πέθανε χρόνια τώρα, αλλά δεν το αποδεχόμουν και ψήφιζα νεκρούς να με κυβερνούν και ενόχους χρήζοντας τον εαυτό μου συνένοχο. Μόνον όταν η οσμή του πεθαμένου κράτους από τα συντρίμια της Ναυτικής Βάσης έγινε αποπνικτική και ανυπόφορη το συνειδητοποίησα.

Το ωραίον της ανθρώπινης ύπαρξης και το μοναδικό ελπιδοφόρο, είναι ότι κάθε στιγμή, ακόμα και τώρα που διαβάζετε αυτό το άρθρο, μπορείτε να σταματήσετε το χρόνο και να τον ξαναξεκινήσετε, να αρχίσει να μετράει πάλι από την αρχή, να αναστηθεί ξανά ο εαυτός σας, όχι μεταθανάτια, αλλά εδώ, ΤΩΡΑ. Ε σας λέω λοιπόν ότι στο λόγο της τιμής μου δε θα ξανασωπάσω μπροστά στη γύμνια και στην αλητεία αυτού του τόπου. Για να αναστηθεί ο τόπος μας, εδώ, ΤΩΡΑ.

Όνειρο θερινής νυκτός... ο Πρόεδρος - Του Δρ. Ανδρέα Αρτεμίου

Να γράψω ή να μην γράψω; Και τι να πω; Άλλωστε μάθαμε να μην μιλάμε τόσα χρόνια. Όπως μου είπε και κάποιος φίλος: «Τους βόλευε. Μας βόλευε». Όμως δεν μπορώ. Άλλωστε στους φίλους μου πάντα μιλούσα. Σε όλες τις μεγάλες στιγμές που ζήσαμε. Σε όλες τις μεγάλες ντροπές που ζήσαμε. Αλλά δημόσια ποτέ. Άφηνα τον θυμό να καταλαγιάσει για να γράψω με καθαρό μυαλό και στο τέλος έλεγα... ότι και να πω δεν θα είναι σημαντικό. Ότι πω, το είπαν άλλοι. Είμαι μικρός και δεν παίζω ρόλο σε αυτή την κοινωνία. Περίμενα να μεγαλώσω.

Τρεις μέρες, κατηγορούνταν ο Πρόεδρος, ο Υπ. Εξωτερικών και ο Υπαρχηγός της Εθνικής Φρουράς ότι γνώριζαν τι θα γινόταν και δεν έκαναν τίποτα. (Αφήνω έξω τον Υπ. Άμυνας και τον Αρχηγό της Εθνικής Φρουράς γιατί τουλάχιστον αυτοί παραιτήθηκαν και εν μέρει αυτό αποδεικνύει ότι πολιτικά αποδέχθηκαν τις ευθυνες τους). Τρεις μέρες οι τρεις αυτοί κύριοι κρύβονται και δεν μιλούν. Διαβάζω ότι ο Πρόεδρος αποφάσισε να μιλήσει. Και το χάρηκα. Και είπα θα μιλήσει, θα ζητήσει συγνώμη, θα μας πει επιτέλους αν γνώριζε, τι γνώριζε, γιατί δεν γνώριζε. Θα μας πει ένα συγνώμη που υποχρεωθήκαμε να μην έχουμε ρεύμα και νερό για πολλές ώρες. Θα μας πει ένα συγνώμη που η δημόσια μηχανή δεν λειτούργησε όπως έπρεπε, όταν έπρεπε. Και ας μην αναλάμβανε την ευθύνη και να παραιτηθεί. Ας μην ένιωθε ότι έφταιγε. Ας μην άφηνε αιχμές ότι έφταιγε. Μια συγνώμη δεν μπορεί, θα την έλεγε.

Όνειρο θερινής νυχτός. Του Ιουλίου μάλιστα. Ακόμη και εκείνη την ώρα της ύψιστης και μεγάλης τιμής που έχει ένας πολιτικός, να έχει τα βλέμματα όλων των πολιτών του κράτους του στο χαζοκούτι να τον ακούνε. Μονάχα αυτόν. Κανέναν άλλον. Μίλησε η κομματική παιδεία. Μίλησαν οι κομματικές καταβολές. Χρησιμοποιήθηκαν λέξεις που παραπέμπουν στην μεγαλύτερη καταστροφή του τόπου και την μεγάλη προδοσία. Γιατί έπρεπε να ακούσουμε για «ακροδεξιά στοιχεία» που ήθελαν να «καύσουν» το προεδρικό. Για να ξυπνήσουν οι μνήμες της μεγάλης προδοσίας του 1974 και να ξεχαστεί το 2011. Για να διαμελιστεί η υπερκομματική δύναμη και η υπερκομματική φωνή του κόσμου όπως διαμελίστηκαν τα σώματα των 13 (πλέον) νεκρών μας. Για να κρατήσουμε την αριστερά μακριά από τις διαδηλώσεις οργής και να πούμε ότι η δεξιά προσπαθεί να καταλύσει το κράτος και την δημοκρατία «όπως παλιά». Κρίθηκαν ένοχοι προσπάθειας κατάλυσης της δημοκρατίας, και την ίδια στιγμή ζητούσαμε να μην στήνονται λαϊκά δικαστήρια για τους ενόχους της 11ης Ιουλίου. Μπορούσε κάλλιστα να μιλήσει για «ταραχοποιά στοιχεία» που εκμεταλλεύονται τον πόνο του κόσμου. Και θα ήταν πιο πιστευτός. Θα ήταν πιο ανθρώπινος. Θα ήταν πιο κοντά στο λαό. «Στοιχεία» τα οποία τους συμφέρει όλους (τους πολιτικούς κύκλους) να κυκλοφορούν ανενόχλητα. Γιατί κάθε φορά που δρουν αυτά τα «στοιχεία» καταστρέφουν την δύναμη και την πυγμή της λαοθάλασσας που απαιτεί δικαιοσύνη. Γι’ αυτό άλλωστε κυκλοφορούν ελεύθερα.

Βρήκε το χρόνο και το τρόπο να μιλήσει γι’ αυτά τα «ακροδεξιά στοιχεία» όπως ο ίδιος τα ονόμασε, που έριξαν πέτρες, και δεν βρήκε το χρόνο να μας μιλήσει για τα «στοιχεία» (δεξιά, αριστερά, κεντρώα ή ακραία – ολίγον με ενδιαφέρει) που βάλανε μια βόμβα να εκραγεί στο σπίτι μας, δίπλα στα παιδιά μας και δίπλα στο μεγαλύτερο αναπτυξιακό έργο του τόπου. Βρήκε το χρόνο να κατηγορήσει τα λίγα άτομα (30 – 50 – 100 ολίγο με ενδιαφέρει) που ίσως εν βρασμώ ψυχής, ίσως και οργανωμένα, έκαναν υλικές ζημιές μερικών εκατοντάδων ευρώ και δεν βρήκε το χρόνο να μιλήσει (και όχι να κατηγορήσει) για τα άτομα που έκαναν ζημιά δισεκατομμυρίων ευρώ και κομμάτιασαν τα σώματα 13 ατόμων. Δεν βρήκε το χρόνο να απολογηθεί που σε στιγμή οικονομικής κρίσεως η ανικανότητα ορισμένων και η αμέλεια κάποιων άλλων διορισμένων ατόμων από αυτό τον πρόεδρο μας έβαλε επιπλέον οικονομικά βάρη. Βρήκε το χρόνο να μιλήσει για τα 100 άτομα που έριξαν πέτρες και δεν βρήκε το χρόνο να μιλήσει για τα χιλιάδες άτομα που του ζητούσαν να παραιτηθεί.

Βρήκε το χρόνο να μας πει γι’ αυτά που έρχονται. Την λύση του κυπριακού. Την προεδρία της Ε.Ε. Μίλησε για δύο πολύ σοβαρά ζητήματα. Δεν βρήκε το χρόνο να μας πει αν μπορεί. Αν αυτοί που μας οδήγησαν στην 11η Ιουλίου έχουν το δικαίωμα να διαπραγματευτούν τόσο σοβαρά ζητήματα. Αν τα άτομα, τα οποία βομβαρδίζουν το σπίτι τους, έχουν το δικαίωμα να προεδρεύουν στην γειτονιά τους. Αν οι σύμβουλοι του και οι υπουργοί του που γνώριζαν σύμφωνα με τα έγγραφα για την επικινδυνότητα του υλικού και απέτυχαν να τον ενημερώσουν σύμφωνα με δηλώσεις του Κυβερνητικού Εκπροσώπου είναι ικανοί να χειρίζονται θέματα της Ε.Ε., θέματα της επιτυχούς συμβίωσης μεταξύ δυο κοινοτήτων. Αν είναι ικανοί να χειρίζονται το μέλλον ενός νησιού όταν δεν ήταν ικανοί να χειρίζονται το μέλλον 98 containers. Βρήκε το χρόνο να μας μιλήσει για τους επόμενους 18 μήνες και δεν βρήκε το χρόνο να μας μιλήσει για τις 3 προηγούμενες μέρες. Δεν βρήκε το χρόνο να μας πει γι’ αυτά που έγιναν. Αυτό το μέγα κακό.

Δεν βρήκε το χρόνο να δώσει τα συγχαρητήρια του στους υπαλλήλους της ΑΗΚ. Αυτούς που τους βγάλαμε τον ένα καλό νεανικό πνεύμονα και τρέχουν στο «μαραθώνιο» της κατανομής ρεύματος με έναν γηρασμένο πνεύμονα. Δεν βρήκε το χρόνο να δώσει τα συγχαρητήρια του σε όλους εμάς που κλείσαμε τα κλιματιστικά, κλείσαμε τα φώτα και αγωνιζόμαστε να γίνουμε ο δεύτερος πνεύμονας στην προσπάθεια της ΑΗΚ. Αυτά τα συγχαρητήρια τα οποία μας είπε η ΑΗΚ. Που έχει και η ίδια εκτιμήσει την κατανόηση του κόσμου. Που κάποιοι κοιμούνται δίπλα σε αναμμένες γεννήτριες και δεν παραπονιούνται. Το θεωρούν ύψιστο καθήκον για την πατρίδα να μην παραπονεθούν. Πρέπει να βοηθήσουν.

Βρήκε το χρόνο να πει γι’ αυτούς που τάχα πήγαν να τον καύσουν και δεν βρήκε το χρόνο να πει γι’ αυτους που κάηκαν και διαμελίστηκαν την 11^η Ιουλίου. Βρήκε το χρόνο να μιλήσει για άλλες εποχές, για το παρελθόν και το μέλλον και δεν βρήκε το χρόνο να μιλήσει για το παρόν. Για τα αναπάντητα «γιατί». Των οικογενειών των αδικοχαμένων. Των πολιτών. Ένα συγνώμη. Μια απολογία.

Κύριε Πρόεδρε. Πίστευα οτι κάποιος που αποκαλεί των εαυτό του πάνω απ’ όλα ανθρωπιστή, θα είχε την δύναμη να απολογηθεί στο λαό του και όχι να καταφεύγει σε μικροκομματικές σκοπιμότητες. Δεν βρήκα κανένα ορισμό πιο αποτελεσματικό. Και αυτό το διάγγελμα το επιβεβαίωσε πλήρως. Όπως και οι άλλοι πριν από εσάς, όπως και αυτοί που θα έρθουν μετά από εσας, αποτύχατε. Περιοριστήκατε στα τυπικά. Κόψατε το δάσος. Στήσατε την εξεδρα και μας μιλήσατε για οικολογία. Για προστασία των δασών. Προσπαθείσατε να πετύχετε την συσπείρωση του λαού της αριστεράς εναντίον του λαού της δεξιάς και αντιστρόφως. Χωρίσατε τον κόσμο σε κόκκινο και μπλε. Ο λαός έχει ενωθεί και ζητά τιμωρία των ενόχων και εσείς προσπαθήσατε να τους χωρίσετε ξυπνώντας μέσα τους μίση του παρελθόντος. Μιλήσατε για ενότητα ενώ ταυτόχρονα πληγώσατε το μοναδικό κομμάτι του λαού που απαιτεί να μάθει την αλήθεια. Αυτό το διάγγελμα δεν μίλησε στην ψυχή μου. Αυτό το διάγγελμα δεν μου απάλυνε τον πόνο μου. Αυτό το διάγγελμα δεν γαλήνεψε το θυμό μου. Αυτό το διάγγελμα δεν μου είπε κάτι που δεν ήξερα από τις πρωινές εφημερίδες. Το copy – paste μπορώ να το κάνω και εγώ. Μπορώ να κάνω και εγώ διαγγέλματα αυτού του τύπου.

Κύριε Πρόεδρε. Τα θύματα της 11ης Ιουλίου δεν είναι μόνο οι 13 νεκροί και οι 61 τραυματίες. Δεν είναι μόνο τους συγγενείς των νεκρών που έπρεπε να απαλύνεται τον πόνο στο διαγγελμά σας. Έπρεπε να απαλύνεται και τον δικό μας μικρότερο πόνο. Που χάσαμε την αξιοπρέπεια μας. Που γίναμε ο περίγελος του κόσμου όλου. Που ενώ μας λέγατε, όλα θα παν καλά στο τέλος φάνηκε ότι «στραβά αρμενίζουμε».

Κύριε Πρόεδρε. Με το διάγγελμα σας, έχετε επιβεβαιώσει τον κανόνα. Έχετε αποδείξει ότι είστε και εσείς απλό παράγωγο της ευνοιοκρατείας. Ένας ανίκανος πολιτικός καριέρας. Που λέτε τα ψέματα σας για να σας χειροκροτούμε. Ένας ηθοποιός που φόρεσε το λυπημένο του πρόσωπο για να μας αποπλανήσει. Να συμμετέχουμε και εμείς στο θέατρο του παραλόγου. Να μας μιλήσει για αυτά που εξυπηρετούν την δική του ατζέντα. Να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Κύριε Πρόεδρε. Καθημερινά μας λέτε για τολμηρά βήματα τα οποία πρέπει να κάνουμε στο εθνικό μας θέμα και εσείς στην πιο κρίσιμη στιγμή φανήκατε άτολμος. Κατώτερος όλων των προσδοκιών.

Κύριε Πρόεδρε. Σαν κράτος, σκοτώσατε 13 άτομα και μας διαλύσατε την οικονομία ενα πρωινό και μας ζητάτε να σιωπήσουμε και να περιμένουμε όπως κάναμε τόσο καιρό. Να περιμένουμε διερευνητικές επιτροπές και τέτοια. «Να βολεύεστε. Να βολευόμαστε.» Έλα όμως που δεν θα σου κάνουμε την χάρη. Γιατί ο θυμός μας γράφει...

Κύριε Πρόεδρε. Είστε ανίκανος. Είστε απαράδεκτος. Είστε ντροπιαστικός. Είστε αποτυχημένος. Είστε άτολμος. Είστε...

ΥΓ: Σε όλους τους κομματάρχες και λοιπούς ανίκανους πολιτικούς που θα χειροκροτήσουνε. Σκεφτείτε το πριν το κάνετε. Γιατί στο πρόσωπο αυτού του προέδρου απεικονίζεται η ανικανότητα όλων σας να ελέγξετε και να διορθώσετε. Και θα έρθει η σειρά σας. Γιατί όπως έλεγαν οι πιο παλιοί «Γιορτή δική μου, παραμονή δική σου».

ΥΓ 2: Περιμένουμε τον Υπ. Εξωτερικών και τον Υπαρχηγό της ΕΦ να μας μιλήσουν. Αυτοί ακόμη κρύβονται. Και το κόμμα του Υπ. Εξωτερικών σαν σε παλιά κωμωδία παίζουν λογοπαίγνια. Για να πάρει την ευθύνη ο πρόεδρος που είναι του άλλου κόμματος. Κρυμμένοι και αυτοί στην ντροπή τους.

Τώρα που άναψε η σπίθα... - Του Κώστα Στυλιανού

Άλλη μια μαύρη μέρα για την κυπριακή κοινωνία, άλλο ένα μαχαίρωμα στις καρδιές μας. Μετά από μια δύσκολη μέρα, όπου ακούσαμε και είδαμε πολλά, ήρθε το αύριο όπου μας επιτρέπει να δούμε τα πράγματα με πιο καθαρό μάτι.

Η δική μου σκέψη τούτες τις ώρες προσπαθεί να κρατήσει μια ορθολογική στάση. Προσπαθώ να μην πέσω στην παγίδα να με παρασύρει ο θυμός και ο πόνος. Ακούω, βλέπω, διαβάζω κριτικές, φωνές αγανάχτησης, κατάρες κι αναθεματισμούς. Εννοείται βέβαια ότι οι ευθύνες που βαραίνουν την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία είναι τεράστιες, σε σημείο να δικαιολογούν παραιτήσεις, δίκες κοκ., όμως εάν δεις τα πράγματα σφαιρικά καταλήγεις σε χρήσιμα συμπεράσματα. Και εξηγούμαι: ποιος κύπριος δημόσιος ή μη υπάλληλος θα θυσίαζε μια ώρα από τον ελεύθερο του χρόνο για να ασχοληθεί με θέματα ασφάλειας στο χώρο εργασίας. Ποιος θα δούλευε αμισθί υπερωρίες για να εξασφαλίσει ότι ο ίδιος ή οι συνάδελφοι του έχουν τις κατάλληλες συνθήκες για υγιή και ευχάριστη εργασία. Ή ποιος θα θυσίαζε τη δουλειά του, υποβάλλοντας παραίτηση, εάν πίστευε ότι κάτι μέσα στην υπηρεσία του δεν λειτουργεί με το δέοντα τρόπο. Και για να είμαι αντικειμενικός, κάποιοι θα το έκαναν. Είναι όμως η συντριπτικοί μειοψηφία. Οι περισσότεροι από μας νοιαζόμαστε μόνο για την ώρα που θα σχολάσουμε και το μισθό στο τέλος του μήνα. Και αν κάποτε γκρινιάζουμε δεν είχαμε ποτέ το ήθος να υψώσουμε ανάστημα. Γιατί γνωρίζουμε καλά ότι το ‘να κρύφεις’ είναι ανώδυνο, το να πολεμάς κάτι χρειάζεται θυσίες. Και όταν κάποιος στη δουλειά μας δείξει λίγο επαγγελματισμό, αμέσως ονομάζεται γλείφτης, στο πιο ήπιο, μαλάκας στο πιο εξτρήμ. Με αυτά και μ αυτά οδηγούμε στο συμπέρασμα ότι όλοι όσοι σκίζουν τα ιμάτια τους τούτη την ώρα εμένα μου ακούγονται λίγο μετά Χριστόν! Και αναφέρομαι κυρίως σε δημοσιογράφους που φωνασκούν χρησιμοποιώντας υπέρογκες φράσεις κι αναθεματισμούς, αποποιούμενοι κάθε είδος ευθύνης που τους αναλογεί. Γιατί ποιανού ρόλος είναι η ενημέρωση των πολιτών για τόσο καυτά θέματα. Πού ήταν όλοι αυτοί τόσο καιρό να μας ενημερώσουν και να κριτικάρουν τους χειρισμούς της κυβέρνησης. Γιατί τώρα που πουλάει το θέμα τα βγάζετε όλα στη φόρα. Είναι γεγονός ότι δεν υπήρχε λόγος να ασχοληθείτε τόσο καιρό αφού τα κοντέινερς δεν είχαν εκραγεί. Και ό,τι δεν σκοτώνει δεν πουλάει! Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και κάποιοι βουλευτές, εκπρόσωποι οργανώσεων και επιφανείς πολίτες που σήμερα καταρρίπτουν ευθύνες επί παντός επί στητού, λες και οι ίδιοι δεν έχουν κάποιο ρόλο και λόγο στην κοινωνία. Ε λοιπόν όλοι αυτοί για μένα είναι υποκριτές, και κατέχουν το ίδιο μερίδιο ευθύνης με αυτούς που προκάλεσαν την τραγωδία. Και οποιοσδήποτε γνώριζε σχετικά και δεν σπατάλησε τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο του ή την ηρεμία του για να πολεμήσει το κακό. Και όλους όσους πράττουν αναλόγως καθημερινά.

Αν η τραγωδία αυτή πάρει πολιτικό χαραχτήρα, με αποτέλεσμα την ανταλλαγή ευθυνών μεταξύ ομολογουμένως ανεύθυνων πολιτικών τότε θα χαθεί απλά άλλη μια ευκαιρία να αλλάξει η κοινωνία μας. Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για πρόβλημα νοοτροπίας. Έλλειψη επαγγελματισμού σε όλους τους τομείς. Οι προεδρικοί θώκοι πλαισιώνονται από ανειδίκευτους, για να μην πω ανίκανους. Τα σημαντικά γραφεία διευθύνονται από αμόρφωτους, που κληρονομούν την εξουσία λες και υπάρχει το καθεστώς της μοναρχίας. Οι νεολαία καθοδηγείται από τυφλά κομματόσκυλα, που περιμένουν τη σειρά τους να πάρουν το κομμάτι που δικαιούνται από την πίτα. Και εμείς οι απλοί πολίτες, που σπαταλήσαμε χρόνο, χρήμα και ενέργεια να σπουδάσουμε τάχα για να αλλάξουμε τα πράγματα, καθόμαστε και περιμένουμε κάποιο θείο ή ξάδερφο να βολευτεί στην κυβέρνηση για να μας κανονίσει. Και μόλις βολευτούμε ρίχνουμε μαύρη πέτρα και ξεχνάμε ιδέες, αξίες και οράματα. Όποιος λοιπόν έχει το σθένος να πολεμήσει το σύστημα, ‘ίδου η Ρόδος ιδού και το πήδημα’ αν πάλι ξεχαστούνε όλα μέσα στην καλοπέραση και την υλιστική ευημερία τότε καλύτερα να βγάλουμε όλοι το σκασμό και να αποδεχτούμε ότι κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν.

Η αυθόρμητη διαμαρτυρία προχθές το βράδυ στο διοικητήριο μόνο ελπίδα μπορεί να μας γεμίσει. Ο θρήνος σε συνδυασμό με το θυμό που σκέπασε την εκδήλωση, με κάνει να πιστεύω ότι υπάρχει η βούληση και η δύναμη για αλλαγή. Τα μαυροφορεμένα ανήλικα παιδιά έδωσαν το σύνθημα και η θυσία των δώδεκα ηρώων μας ας είναι ο φάρος μας για να ξεκινήσουμε τη μάχη για αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ανθρωπισμό σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας.

Απαιτούμε λοιπόν διάλυση του βαθέως κράτους και απόλυτη διαφάνεια στις διαδικασίες, τερματισμό της αναίτιας γραφειοκρατίας και καταμερισμό των εξουσιών σε εξειδικευμένα πρόσωπα μη κομματικοποιημένα, απόλυση ατόμων που διορίστηκαν με αδιαφανείς διαδικασίες και χωρίς να πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις, απεξάρτηση του δημόσιου, ημι-δημόσιου και ιδιωτικού τομέα από τις κομματικές αυλές, απεμπλοκή των ΜΜΕ από οποιαδήποτε μικρο-ιδιοτελή συμφέροντα.. Ας είναι αυτά απλά η αρχή, ας τιμήσουμε τα αδέρφια μας κάνοντας τη θυσία τους οδηγό μας, τώρα που άναψε η σπίθα..

Η Κύπρος μας και η έκρηξη!

Απέφευγα επιμελώς για πολλά χρόνια να μιλήσω για την Κύπρο ή έστω να το κάνω γραπτώς… ίσως γιατί τα γραπτά μένουν κι εγώ ήθελα να κρατήσω στο πίσω μέρος του μυαλού μου το ενδεχόμενο του παραλογισμού μου.

Έχω φύγει εδώ και πολλά χρόνια, το ένα τρίτο της ζωής μου ζω στο εξωτερικό… δεν ξέρω αν θα γυρίσω ποτέ και προς το παρόν τουλάχιστον, δεν το επιθυμώ καν. Στην Κύπρο νιώθω ξένη, και αν δεν είχα την οικογένεια μου και δύο τρείς φίλους δε θα έκανα καν το κόπο να γυρνάω για διακοπές.

Έχω αποστασιοποιηθεί πολύ… μα με κάποιο τρόπο, που δε μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς, με πονάει αυτός ο τόπος…

Ένας φίλος μου λοιπόν, μου είπε προχτές ότι η τραγωδία αυτή ήταν κατά κάποιο τρόπο αναμενόμενη, δεδομένων των συνθηκών που επικρατούν γενικότερα στο νησί. Δεν τον εξέπληξε καθόλου. Συμφώνησα μαζί του και πραγματικά πιστεύω πως έχει δίκαιο.

Τι συμβαίνει σε αυτό το μέρος, εγώ δεν μπορώ να το κατανοήσω επαρκώς… ανοησίες σαν αυτές με τα πυρομαχικά δεν αποτελούν κάτι το αξιοπερίεργο… να ραντίζουμε τα κοντέινερ με νερό από ένα βυτίο με λάστιχα… μοιάζει μάλλον κοινός τόπος…

Κατηγορούμε τους αρμοδίους, που έπραξαν όπως έπραξαν, που επέδειξαν για άλλη μια φορά πόσο ανίκανοι, άχρηστοι και στην τελική επικίνδυνοι είναι…

Μας φταίνε οι πολιτικοί και οι λοιποί αρχηγοί… αυτοί που εμείς ψηφίσαμε – κυρίως κάτω από το πολυαγαπημένο μας καθεστώς ευνοιοκρατίας. Ανόητος λαός, ανόητοι άρχοντες θα έλεγα στη προκειμένη…

Αλλά στην Κύπρο το παράλογο των πυρομαχικών – λες και ζούμε στο μεσαίωνα και αντικρίζουμε πρώτη φορά πυρίτιδα – διαχέεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας…

Τι είναι και τι κάνει ο Κύπριος; Έχω τι εντύπωση πως ούτε ο ίδιος ξέρει καλά – καλά!

Παίρνει τηλέφωνο τον κουμπάρο, τον συγγενή, το κόμμα να του σβήσουν μια κλήση, να βρουν δουλειά στο παιδί του, να του κανονίσουν την προαγωγή…

Χρεώνεται για να αγοράσει ένα πανάκριβο αυτοκίνητο, το οποίο θα οδηγά με είκοσι χιλιόμετρα σε μια παραλιακή λεωφόρο για να μοστράρει δε ξέρω κι εγώ τι…

Η αγαπημένη του ασχολία δεν είναι άλλη από τις βόλτες στις διάφορες καφετέριες και αργότερα στα μπαράκια και στα κλαμπάκια… πληρώνει ένα ποτό τρεις ή τέσσερις φορές πιο ακριβά απ’ ότι θα το πλήρωνε σε μια ευρωπαϊκή πόλη αλλά συνεχίζει να το κάνει θεωρώντας ότι έτσι έχουν τα πράγματα και δεν έχει άλλη επιλογή – την περίπτωση να σταματήσει να το κάνει δεν την σκέφτεται καν!

Φοράει ένα σταυρό και δηλώνει άθεος γιατί είναι στη μόδα… δηλώνει χριστιανός και πατάει επί πτωμάτων για να πάρει αυτό που θέλει…

Παρατάει τη μοναδική γυναίκα που τον συγκινεί γιατί έτσι του πε η μάνα του, παντρεύεται μια άλλη – που και αυτής οι λόγοι της δε διαφέρουν και πολύ – γιατί έτσι έμαθε πως πρέπει να κάνει για να «πετύχει» στη ζωή του… και τρία χρόνια μετά κερατώνει ο ένας τον άλλον θεωρώντας ότι κάνουν κάποιο κατόρθωμα…

Εν τω μεταξύ έχει παντρευτεί με ένα γάμο που μόνο με του πριγκιπικού ζεύγους της Αγγλίας συγκρίνεται…

Κάθε του πράξη καθοδηγείται από δύο πράγματα… το φαίνεσθε και το χρήμα…

Έχει μάθει στα εύκολα και στα έτοιμα – τουλάχιστο η δική μας γενιά – και είναι φυγόπονος.

Τρώει και πίνει στη μάνα του, ψάχνει την τέλεια δουλειά κα μένει άνεργος γιατί δε βρίσκει δουλειά αντάξια των προσόντων του.

Δε διαμαρτύρεται ποτέ και για τίποτα… πολλές φορές διερωτώμαι τι πρέπει να συμβεί για να το κάνει αυτό – τουλάχιστο με τα τελευταία γεγονότα παρατηρήθηκε κάποιου τύπου κινητοποίηση.

Ακολουθεί τις πολιτικές πεποιθήσεις που του σέρβιραν χωρίς να αναρωτιέται οτιδήποτε επ’ αυτού…

Έχει την εντύπωση ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από τον ίδιο… όλοι πρέπει να ασχολούνται μαζί του, το παιδί του πρέπει να είναι ο καλύτερος μαθητής, ο καλύτερος μουσικός, ο καλύτερος αθλητής και πάει λέγοντας…

Ως συνέπεια αυτού αδιαφορεί για το τι συμβαίνει στο κόσμο γύρω του και αρνείται πεισματικά να αναλογιστεί έστω, ότι κάπου εκεί έξω υπάρχουν πολύ πιο λειτουργικά πράγματα από αυτά που έχει μάθει ο ίδιος…

Βέβαια ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για το τι κάνει ο γείτονας, ανησυχεί και αγχώνεται γι αυτό…

Νομίζω ότι η λίστα αυτή είναι τεράστια, αλλά ας κρατήσουμε αυτά…

Τώρα πόσο παράξενη και ανόητη φαίνεται η ιστορία με τα πυρομαχικά; Νομίζω ότι κυμαίνεται μέσα στα ίδια πλαίσια ανοησίας, αυτής της ανοησίας που διακατέχει την καθημερινότητα μας. Μιας ανοησίας που έχει εγκατασταθεί κανονικότατα σε αυτό τον τόπο και δε λέει να το κουνήσει…

Είναι ένας φαύλος κύκλος που μας έχει ενσωματώσει όλους, ανεξαιρέτως… και ναι, και συ είσαι υπεύθυνος για την έκρηξη και εγώ!

Και αν φταίμε τους πολιτικούς, δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να μεταθέτουμε τις ευθύνες μας… γιατί άλλωστε κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν – επαναλαμβάνομαι!

Τώρα ήταν τα κοντέινερ… αύριο θα ναι κάτι άλλο… μόνο που τώρα ξέρουμε πολύ καλύτερα από πριν, ότι η ανευθυνότητα που χαρακτηρίζει κάποιους μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα από το να καταστρέψει την οικονομία… μπορεί να στοιχίσει ζωές… τις δικές μας, τον γονιών, των παιδιών μας…

Και εμείς θα εξακολουθούμε να φταίμε τους υποτιθέμενους υπευθύνους. Και τους ονομάζω «υποτιθέμενους», γιατί οι κύριοι υπεύθυνοι είμαστε εγώ και εσύ… εγώ που μόνη έννοια και ενδιαφέρον έχω να τριγυρνάω στα κλαμπάκια και να γκομενίζω και εσύ που παίρνεις τηλέφωνο το θείο σου να σου βρει δουλειά, και ο γείτονας που τον κανονίζει το κόμμα…

Γιατί εμείς τρέφουμε αυτό το σύστημα, ανακυκλώνοντας την ηλιθιότητα και την ανευθυνότητα που το χαρακτηρίζει… και να παραιτηθεί η κυβέρνηση – πράγμα που αν είχε την ελάχιστη κατανόηση του μεγέθους της απώλειας θα το είχε κάνει ήδη – εγώ και συ φίλε μου θα πηγαίναμε και θα ψηφίζαμε αν όχι τα ίδια άτομα, άλλα αντίστοιχης ηλιθιότητας!

Ας σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε πια και ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στους εαυτού μας… γιατί οι καιροί της πείνας και της μιζέριας φαίνονται να πλησιάζουν και ούτε η Ferrari με τα δανεικά, ούτε ο πριγκιπικός γάμος θα μας σώσουν!

Δεν είμαστε το Μονακό της Ανατολικής Μεσογείου, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα… είμαστε η Κύπρος… η Κύπρος είμαστε εμείς – καιρός να το καταλάβουμε επί τέλους.

Και κατηγορούμε τους αρμοδίους, που έπραξαν όπως έπραξαν, που επέδειξαν για άλλη μια φορά πόσο ανίκανοι, άχρηστοι και στην τελική επικίνδυνοι είναι…

Η έκρηξη έγινε. Στα μυάλα και στις συνειδήσεις μας δε βλέπω όμως να έγινε κάτι αντίστοιχο, παρόλο που το δάκτυλο μας είναι πολύ μικρό πια για να κρυφτούμε πίσω του!

Υ. Γ. Περιγράφω μια γενική κατάσταση, χωρίς να θέλω να προσβάλω και χωρίς να αναιρώ το γεγονός ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Το «βάρτα τζιαμέ» και η περίεργη... «πρωτιά» - Του Ανδρέα Αρτεμίου

Τα γεγονότα της 11ης Ιουλίου 2011 είναι πλέον παγκοσμίως γνωστά. Θα μείνουν καλά χαραγμένα στην μνήμη αυτών που τα έζησαν, αυτών που πλήγησαν, μα περισσότερο αυτών που θρήνησαν. Αυτών που θρήνησαν τους δικούς τους ανθρώπους και το προαιώνιο καθήκον και η διαβολική σύμπτωση τους καλεί να διατηρήσουν αιώνια την μνήμη τους. Για μας τους υπόλοιπους, τους απλούς θεατές των γεγονότων θα μας μείνει η αγανάκτιση και ο θυμός των πρώτων 2-3 ημερών, ίσως και της πρώτης εβδομάδας. Σιγά σιγά θα επιστρέψουμε στη ρουτίνα μας και ο θυμός θα αντικατασταθεί από το άγχος της καθημερινότητας. Η ύπαρξη, άλλωστε, του άθικτου κοινωνικού μας δικτύου στήριξης (συγγενών και φίλων) θα μας οδηγήσει σε διασκεδάσεις και νέα μονοπάτια και ξεχωριστές στιγμές. Και στο τέλος λήθη. Άντε να θυμηθούμε το πρώτο ετήσιο μνημόσυνο, ίσως και το δεύτερο. Γιατί θα λέμε το «αιωνία τους η μνήμη» στα μνημόσυνα, να το ακούν οι συγγενεις και οι φίλοι και να μεγαλώνει γι’ αυτούς η υποχρέωση να θυμούνται όσα έγιναν. Κανείς από τους υπόλοιπους δεν θα θρηνήσει εκτεταμένα. Ο θυμός θα καταλαγιάσει πολύ εύκολα. Να θρηνήσουμε άλλωστε τι; Τα θύματα; Την υποδομή που χάθηκε; Την οικονομία που πληγώθηκε;

Πρέπει όμως να θρηνήσουμε... Για την ηλιθιότητα μας. Για την ασχετοσύνη μας. Για την ευνοιοκρατεία που υποστηρίζουμε πρωί μεσημέρι βράδυ. Γιατί σε ένα κράτος ηλιθίων, ασχέτων και παραγώγων της ευνοιοκρατείας κάποιος μέγας ηλίθιος και άσχετος είπεν το «Βάρτα τζιαμέ». Χωρίς να καλέσει ούτε ένα εμπειρογνώμονα. Χωρίς να γίνει ούτε μια μελέτη. Για δυόμιση χρόνια ήταν «τζιαμέ». «Τζιαμέ»... δίπλα που το μεγαλύτερο αναπτυξιακό έργο του κράτους. Δίπλα από τα παιδιά μας που υπηρετούσαν την θητεία τους. Τα μόνιμο προσωπικό της ναυτικής βάσης να φωνάζει, να προσπαθεί να πείσει για την επικινδυνότητα και να ζητά μεταφορά. Να μην εισακούεται και να συνεχίζει να ζητά κάτι μικρό. Ας είναι και ένα στέγαστρο... Και αυτοί με πρόφαση τα λεφτά να τους το αρνούνται. Αυτοί τους έδωσαν ένα λάστιχο να το ποτίζουν. Λες και ήτανε λουλούδι που έπρεπε να μεγαλώσει, λες και ήτανε διψασμένο ζώο για να ξεδιψάσει. Λες και η θερμοκρασία του νερού στο σιδερένιο βυτιοφόρο, ήτανε μικρότερη από την θερμοκρασία του υλικού στο σιδερένιο container. Και χάθηκαν, αυτοί που φώναζαν, αυτοί που θα μας τα έλεγαν χαρτί και καλαμάρι. Ένας διοικητής ναυτικού και ένας διοικητής της ναυτικής βάσης που η αγάπη τους για την πατρίδα τους οδήγησε στο καθήκον και η αγάπη για τους στρατιώτες τους έδωσε την διαταγή «Να απομακρυνθείτε όλοι από το στρατόπεδο».

Και μέσα σε όλα αυτά, σε όλο το χαμό, να σου και οι βο(υ)λευτές μας, οι υπουργοί μας, οι κομματάρχες μας. Που οι μισοί από αυτούς είναι παράγωγα της ευνοιοκρατείας. Αυτής που έβαλε τους πιο άσχετους να διοικούν και τους ηλιθιότερους να αποφασίζουν. Που χωρίς κανένα απολύτως ειδικό προσόν μας υπόσχονται για να τους ψηφίζουμε. Να τους βάζουμε στα κέντρα αποφάσεων. Να μας κοροϊδεύουν, να τους χειροκροτούμε. Να τους φωνάζουμε μεγάλους, ηγέτες και να μην μπορούν να διοικήσουν, να μην μπορούν να ηγηθούν και να αποφασίσουν. Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή που ο κάθε ένας από εμάς λυπάται, που προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε το κακό που μας βρήκε, που διερωτόμαστε ποιός άσχετος τα «έβαλε τζιαμέ», που οι συγγενείς προσεύχονται να είναι τραυματίες οι συγγενείς τους και όχι ανάμεσα στους νεκρούς που τα ονοματά τους δεν έχουν ανακοινωθεί, ο κάθε ένας από αυτούς να κάνει δηλώσεις. Πρώτη φράση η έκφραση λύπης, συμπαράστασης στις οικογένειες των θυμάτων και τα λοιπά (μάλλον τυπικά). Δεύτερη φράση η ψηφοθηρική «Ήμουν από τους πρώτους που έφτασα στη ναυτική βάση...». Φράση που επαναλαμβάνουν όλοι ανεξαιρέτως και ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης. Και ακολουθούν οι υπόλοιπες δηλώσεις ανάλογα με την ατζέντα του κάθενος.

Αυτή η ψηφοθηρικη φράση είναι που βουίζει ακόμη στο κεφάλι μου. «Ήμουν από τους πρώτους που έφτασα στη ναυτική βάση...» . Αλήθεια; Ο διοικητής ναυτικού, ο διοικητής της βάσης, ο αρχικελευστής, ο ΕΠΥ κελευστής, οι δύο δίδιμοι ναύτες και οι 6 πυροσβέστες τι ήταν; Αυτοί δεν ήταν απλά οι πρώτοι. Αυτοί ήταν κάθημερινώς εκεί. Αυτοί έγιναν κομμάτια μέχρι να πάτε εσείς «πρώτοι» εκεί. Κομματιάστηκαν με βάση την δική σας ηλιθιότητα και την δική σας αμέλεια. Το αίμα τους χύθηκε στο βωμό της ευνοιοκρατείας που διορίζει άσχετους σε καίριες θέσεις. Το αίμα τους χύθηκε με ευθύνη των δικών σας ανάπηρων μυαλών και λάθος αποφάσεων. Και αλιμονό σας αν δεν είσαστε εκεί από τους δήθεν «πρώτους». Οι ευθύνες που σας βαραίνουν είναι τεράστιες. Το κακό είναι ότι κάηκαν και χάθηκαν αυτοί που δεν είχαν καθόλου ευθύνες, την στιγμή που εσείς ξυπνούσατε στο ήρεμο σπιτικό σας από το αναπαυτικό κρεβατάκι σας (ή μήπως την κρεβατάρα σας). Αν ήσασταν από τους «πρώτους» θα ήσασταν στάχτη. Εσάς τουλάχιστον ίσως και να σας άξιζε με τα λάθη που κάνατε. Με τις παραλείψεις που χρεώνεστε.

Ας μου εξηγήσει κάποιος από όλους αυτούς που πήγαν δήθεν «πρώτοι» πια η σημασία του να λέγεται αυτή η ψηφοθηρική φράση; Γιατί ακόμα και εκείνη την στιγμή που η ασχετοσύνη τους έχει αποκαλυφθεί, νιώθουν την ανάγκη να μαζέψουν ψήφους; Μήπως πιστεύουν ότι έχουν μπροστά τους ηλίθιους που θα τους πουν και μπράβο; Η ηλεκτρονική μου διεύθυνση δημοσιευεται μαζί με το άρθρο για όσους έχουν την τόλμη να στείλουν μια απάντηση.

ΥΓ: Να με συγχωρέσουν οι συμπολίτες μου. Εγώ δεν πήγα καν εκεί. Δεν ήμουνα από τους «πρώτους». Περαστικός ήμουνα από το κύριο δρόμο Λευκωσίας Λεμεσού γύρω στις 2μμ της 11ης Ιουλίου. Δεν σταμάτησα. Κοιταξα απλά και θύμωσα. Άλλωστε η ιδιότητα μου ως απλός πολίτης δεν θα μου επέτρεπε να περάσω, να μπω στην ναυτική βάση, να δω το μεγάλο κακό. Δεν θα έβγαινα στις τηλεοράσεις να κάνω δηλώσεις ως ο «πρώτος», ο «δεύτερος»... και δεν είχα την ανάγκη να το κάνω. Πήγα όμως στην εκκλησία, έκανα το σταυρό μου και άναψα 12 κεριά. Και ολοκλήρωσα αυτό το άρθρο την επομένη, 12η Ιουλίου, όσο ακόμα ήμουνα θυμωμένος. Και ετοιμάζομαι να παραστώ σε κάποια κοιμητήρια την ώρα της ταφής, σε άλλα αργότερα να αφήσω ένα λουλούδι. Όχι στις κηδείες. Δεν μπορώ να σας ακούω να μας λέτε παραμύθια. Δεν μπορώ να σας ακούω να μας λέτε για τις ηγετικές ικανότητες και την αυτοθυσία των παιδιών που χάθηκαν. Οι δολοφόνοι εξ αμελείας ή εκ προμελέτης δεν πρέπει να είναι παρών στις κηδείες των θυμάτων τους. Εσείς όμως θα είστε εκεί. Και τώρα και στο επόμενο κακό που θα βρει τον τόπο. Γιατί ο ωχαδερφισμός μας σαν λαός θα σας αφήσει να ζείτε ελεύθεροι και στο σώμα (από τα σίδερα της φυλακής) και στη ψυχή (από τις τύψεις).

Εθνική Φρουρά ή Εθνική Συμφορά;

Διερωτώμαι αν είναι προτιμότερο να περιμένω να κοπάσει ο θυμός που μαίνεται μέσα μου. Από την άλλη όμως σκέφτομαι πως αυτή η αναμονή, ίσως αποτελεί τροχοπέδη για εξέγερση σε κάθε καινούργιο που συμβαίνει, σε κάθε καινούργια είδηση η οποία μας αναστατώνει και που η επιλεκτική μνήμη διαγράφει με την πάροδο ορισμένων ημερών.

Είναι αποδεκτό σε ένα στρατό με δραστηριότητες, να υπάρχουν ατυχήματα και απώλειες κατά την διάρκεια της ειρηνικής περιόδου. Οι απώλειες αυτές διακρίνονται σε συνήθεις ασθένειες και μικροτραυματισμούς οι οποίες δεν μπορούν να προβλεφθούν και να αποφευχθούν. Η κατάσταση όμως, που παρουσιάζει η Εθνική Φρουρά τα τελευταία χρόνια βαίνει από το κακό στο χειρότερο. Οι απώλειες από σοβαρά ατυχήματα τα οποία προκαλούν σοβαρούς τραυματισμούς και θανάτους είναι αναρίθμητες.

11 Ιουλίου 2002. Ελικόπτερο Augusta Bell, συνετρίβη στην περιοχή Κουκλιών, κοντά στο αεροδρόμιο της Πάφου, κατά την διάρκεια νυκτερινής πτήσης. Μαζί με τον τότε αρχηγό της Εθνικής Φρουράς αντιστράτηγο Ευάγγελο Φλωράκη, σκοτώθηκαν ο τότε διοικητής της Αεροπορίας, ταξίαρχος Στέλιος Δεμέναγας, ο υπασπιστής του αρχηγού, υποπλοίαρχος Νικόλας Γεωργίου, και οι χειριστές του ελικοπτέρου, σμηναγός Πάρης Αθανασιάδης και υποσμηναγός Μιχάλης Σιακαλλής.

28 Ιουλίου 2005. Τραυματισμούς προκάλεσε στην Κύπρο η έκρηξη αντιαρματικού βλήματος τύπου "Αττίλας", γαλλικής κατασκευής, κατά τη διάρκεια εκπαίδευσης σε στρατόπεδο της Εθνικής Φρουράς, στην Κόσιη. Όπως ανακοίνωσε το Υπουργείο Άμυνας, δεκαοκτώ φαντάροι, μεταξύ των οποίων και τρεις Έλληνες, τραυματίσθηκαν και διακομίστηκαν στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρνακας, ενώ σε κρίσιμη κατάσταση νοσηλεύονται τρεις Κύπριοι αξιωματικοί.

25 Αυγούστου 2009. Ελικόπτερο της Εθνικής Φρουράς, τύπου Μ-35, Ρωσικής κατασκευής χτύπησε σε ηλεκτροφόρα σύρματα και υπέστη ελαφρές ζημιές, χωρίς όμως να τραυματισθεί κανένας από τους επιβαίνοντες.

15 Σεπτεμβρίου 2009. Από ανατροπή οχήματός ACMAT της Ε.Φ., έχασε τη ζωή του ο 43χρονος εκπαιδευτικός Ιάκωβος Χατζησπύρου, έφεδρος υπολοχαγός και τραυματίστηκαν άλλοι.

5 Οκτωβρίου 2009. Από έκρηξη ελαττωματικού βλήματος Oerlikon 20mm, την ώρα άσκησης βολής από περιπολικό πλοίο της Εθνικής Φρουράς, στο θαλάσσιο πεδίο βολής Ζυγίου, τραυματίστηκαν ένας ναύτης, ένας υπαξιωματικός και ένας αξιωματικός της Εθνικής Φρουράς.

15 Οκτωβρίου 2009. Υπαξιωματικός της Εθνικής Φρουράς, ο οποίος εκτελούσε καθήκοντα παρατηρητή και ελέγχου βολής του χειριστή του πολυβόλου, τραυματίστηκε στον αριστερό μηρό, όταν εξερράγη φυσίγγιο μέσα στην κάννη ενός πολυβόλου που εκτελούσε βολή από άρμα ΑΜΧ 30. Η βολή πραγματοποιείτο στο πεδίο βολής Ξυντούς («Κάμπος του Μύλου»), στην περιοχή Ορούντας.

5 Νοεμβρίου 2009. Σημειώθηκε ατύχημα, με θύμα τον υπολοχαγό Χαράλαμπο Χαραλάμπους. Ένα ατύχημα το οποίο μπορούσε να εξελιχθεί και σε πολύ μεγαλύτερη τραγωδία.

Σήμερα 11 Ιουλίου 2011 τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κάνουν λόγο για την μεγαλύτερη τραγωδία που «χτύπησε» την Εθνική Φρουρά μετά το 1974. Ισχυρή έκρηξη σε 98 εμπορευματοκιβώτια πυρομαχικών, τα οποία είχαν κατασχεθεί από ένα πλοίο πριν τρία χρόνια, ταρακούνησε ολόκληρη την περιοχή γύρω από την ναυτική βάση "Ευάγγελος Φλωράκης" στο Μαρί. Ο μέχρι στιγμής απολογισμός των θυμάτων ανέρχεται στους 12 νεκρούς και 62 τραυματίες.

Το ερώτημα που γεννάται φαντάζομαι σε όλους όπως και σε μένα είναι αν η τραγωδία χτύπησε την Εθνική Φρουρά, ή αν η Εθνική Φρουρά χτύπησε ξανά και προκάλεσε την τραγωδία. Πολιτική και στρατιωτική ηγεσία αναφέρεται σε «μαύρη μέρα Ιουλίου», σε βιβλική καταστροφή, σε κρανίου τόπο και μεταφέρει τα ειλικρινή συλλυπητήρια και την συμπάθειά της, σε συγγενείς και οικείους των θυμάτων.

Το κράτος έχει τεθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και κηρύχτηκε Τριήμερο Εθνικό Πένθος κατά την διάρκεια του οποίου οι σημαίες θα κυματίζουν μεσίστιες. Οι δε κηδείες των θυμάτων, που παρόλη την συμπάθεια παραμένουν ακόμα ανώνυμοι αριθμοί, εννοείται πως θα τελεστούν δημοσία δαπάνη.

Γίνεται αναφορά στο γεγονός ότι κάθε Ιούλιο μετράμε τραγωδίες. Μέχρι πότε θα τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα; Πότε θα αναλάβουμε τις ευθύνες των πράξεών μας, η μάλλον τις ευθύνες της ανευθυνότητάς μας; Αποφασίστηκαν, λέει, να ληφθούν μέτρα, κάτι που δεν έγινε λόγω έλλειψης χρόνου.

Απολογούμαι εκ των προτέρων που δεν θα τηρήσω τον «ελάχιστο σεβασμό στους θεσμούς» όπως έχω ακούσει να αναφέρεται από ενημερωτική εκπομπή σήμερα. Δεν έχω ακούσει να αναφέρεται πουθενά η φράση «εγκληματική αμέλεια». Αντιλαμβάνομαι ότι το θέμα ασφάλεια προσωπικού στην ΕΦ αποτελεί από την ίδρυση της, στοιχείο δευτερευούσης σημασίας. Δεν άκουσα ποτέ ένα πόρισμα να ρίχνει ευθύνες στο σύστημα. Πάντα οι ευθύνες φορτώνονται σε άτομα και κυρίως στα θύματα τα οποία δεν μπορούν να υπερασπίσουν πλέον τον εαυτό τους.

Αν η ίδια η ηγεσία θεωρεί ότι το μέγιστο των δυνατοτήτων τους φτάνει μέχρι το σημείο της παραίτησής τους τότε ας κοιμηθούν το βράδυ ήρεμοι. Είναι αξιέπαινοι που ο θάνατος στρατιωτικών, κληρωτών, πυροσβεστών και λοιπών εν ώρα υπηρεσίας, δεν τους αποδίδει ευθύνες.

Ποιος πατέρας δεν θα θρηνούσε το παιδί του και δεν θα λάμβανε μέτρα για να αποφύγουν τα υπόλοιπα παιδιά του, παρόμοιο σφάλμα το οποίο στοίχισε την ζωή στο παιδί του; Ποιο δικαστήριο θα τολμήσει να καταδικάσει την μάνα που θα πάρει ένα όπλο και θα «καθαρίσει» αυτούς που ευθύνονται για τον άδικο χαμό του γιού της; Τα στελέχη και οι οπλίτες της ΕΦ δεν είναι παιδιά κάποιου; Δεν έχουμε υποχρέωση να τα προστατεύσουμε;

Δεν έχω ακόμα δικά μου παιδιά. Δεν έχω όμως ούτε τη δύναμη να σκεφτώ πως μπορεί να νιώθει μια μάνα, ένας πατέρας όταν μεγαλώνει το παιδί του, όταν θυσιάζεται να το φτάσει 18 χρονών και να το στείλει να υπερασπιστεί την πατρίδα και να του το φέρνουν πίσω σε μια κάσα σε περίοδο ειρήνης. Να υπερασπιστεί ιδανικά τα οποία καλείται να μην προδώσει ποτέ. Τι συμβαίνει όμως όταν το παιδί αυτό, το προδώσουν τα ίδια τα ιδανικά;

Δεν έχω ακούσει όλα αυτά τα χρόνια μια «ωφέλιμη» πράξη από την κατά τα άλλα Εθνική Φρουρά. Δεν έχω αντιληφθεί τα όσα προσφέρει η φερόμενη «προστάτιδα» του κράτους. Παρά μόνο τα κατηγορητήρια προς 18χρονους νέους και γονέων τους, οι οποίοι κυνηγούν την απαλλαγή θητείας.

Αγνοώ τις κυρώσεις που υπόκειται η φυγοστρατία, και δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να ενημερωθώ. Θεωρώ όμως αχρείαστη αν όχι άχρηστη την ύπαρξη του στρατού. Και αρνούμαι να διαθέσω το παιδί μου, το σπλάχνο μου στο βωμό της εκάστοτε επερχόμενης τραγωδίας.