Ο λόγος...

Τώρα τελευταία ακούω, ιδιαίτερα συχνά, ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Μου ακούγεται τόσο ανόητο…

Και όμως δεν αναιρώ καθόλου την χρησιμότητα της πεποίθησης αυτής στην διατήρηση της ανθρώπινης αισιοδοξίας, καθώς οπλίζει τον άνθρωπο με υπομονή να αντέξει τα άσχημα, όπως προβλήματα υγείας, θάνατο αγαπημένων προσώπων, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα κτλ, αναμένοντας τις καλύτερες μέρες. Βέβαια μπορεί εύκολα να γίνει όπλο λαϊκής χειραγώγησης και ελέγχου των όχλων, όπως στις περιπτώσεις των θρησκειών που υπόσχονται στους πιστούς τους τον παράδεισο, αν υποφέρουν επαρκώς στην «επίγεια ζωή». Μπορεί η πεποίθηση αυτή να υπηρετήσει πιστά και καλά και τις δύο πλευρές του ίδιου του νομίσματος της, για τον ίδιο λόγο που μπορεί να γίνει για μας δίκοπο μαχαίρι.

Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι δεν είναι καθόλου ανυπόστατη αν αντιστρέψουμε τη νοηματοδότηση της.

Eξηγούμαι. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Όμως τίποτα δε γίνεται για κάποιο λόγο που θα γνωστοποιηθεί σε μέλλοντα χρόνο, όπως πολλοί πιστεύουν, επιλέγοντας ή μη να υποφέρουν σε παρόντα χρόνο. Ο λόγος της ύπαρξης των πραγμάτων, στην περίπτωση που αυτό ισχύει, υπάρχει μόνο στο παρελθόν. Και η εξήγηση αυτού είναι πολύ απλή. Αν κάνω κάτι σήμερα, αυτό επηρεάζει αυτό που θα συμβεί αύριο ή που εγώ θα πράξω μεθαύριο. Ο λόγος που εγώ σήμερα βρίσκομαι στη Γουαδελούπη, εναπόκειται στην απόφαση μου, η οποία έλαβε χώρα ένα χρόνο πριν… και ο λόγος που πάρθηκε η απόφαση αυτή ένα χρόνο πριν, εναπόκειται σε πληθώρα σκεπτικισμών που καθορίστηκαν και διαμορφώθηκαν από αποφάσεις και συγκυρίες του παρελθόντος και που με την πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη τους κατέληξαν να οδηγήσουν… ή καλύτερα να διαμορφωθούν οι ίδιες στην συγκεκριμένη απόφαση του: «μαζεύω τα πράγματα μου και πάω στη Γουαδελούπη!».

Η εξέλιξη αυτή των αποφάσεων, σκέψεων, πράξεων κτλ., σε συγκερασμό με όλους τους άλλους εξωγενείς και ενδογενείς προς το άτομο μας, παράγοντες που πολλές φορές δεν μας είναι πλήρως γνωστοί, καταλήγουν στις εξελίξεις του παρόντος… και μαζί με αυτές θα καταλήξουν σε αυτές του μέλλοντος. Άσχετα εάν, σύμφωνα με ένα φίλο μου προγραμματιστή και ανέκαθεν ιδιοφυή στους μαθηματικούς υπολογισμούς, πιθανότατα να υπάρχει ένας λογάριθμος που καθορίζει όλα αυτά… τίποτα δεν εξυπακούει ότι το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο καθώς εξ ορισμού καθορίζεται από το παρόν. Το οποίο παρόν αποτελεί και τη μόνη ουσιαστικά χρονική διάσταση στην οποία έχω τη μεγαλύτερη δυνατότητα παρεμβολής, συγκριτικά με το παρελθόν στο οποίο χωρίς μια μηχανή του χρόνου δεν μπορώ πλέον να δράσω… και με το μέλλον, στο οποίο δρω εν μέρει με τις δράσεις μου στο παρόν, αλλά δεν μπορώ να έχω πλήρη έλεγχο καθώς δεν μπορώ να ελέγξω την κάθε του πτυχή – το πλήθος των αλληλεπιδράσεων δηλαδή, που λαμβάνουν χώρα ανά πάσα στιγμή.

Δυστυχώς η νοημοσύνη και τα τεχνολογικά μας επιτεύγματα δεν μας έχουν δώσει ακόμα τη δυνατότητα για κάτι παραπάνω.

Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δω που ακριβώς βρίσκεται διαχρονικά η εξυπηρέτηση ενός οποιουδήποτε σκοπού που αφορά στην ύπαρξη μας ως ανθρώπινα όντα και ως ευρύτερη ανθρωπότητα. Για μένα, διαχρονικά υφίσταται η εξέλιξη του είδους και το σύμπαν κοιτάει τη δουλεία του, όντας ιδιαίτερα απασχολημένο με σημαντικότερα ζητήματα! Εσύ (όπως και έγω και όλοι μας), όπως έγραψε ο αγαπημένος μου Καζαντζάκης, «έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα» και αν δεν το κάνεις δεν θα το κάνει κανείς για σένα!

Υ.Γ. Αυτό δεν αποτέλει επιστημονικό ή φιλοσοφικό άρθρο. Είναι απλά ο δικός μου τρόπος αντίληψης των πραγμάτων.