Σκέφτομαι, άρα υπάρχω.

"Dubito ergo cogito, cogito ergo sum". - René Descartes.

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Φταίω

«Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω» Νίκος Καζαντζάκης
Γράφω εφτά μέρες μετά την έκρηξη στο Μαρί. Η πρώτη μου αντίδραση μετά την άρνηση του συμβάντος (δεν ήθελα να το αποδεχτώ), ήταν ο θυμός. Θύμωσα, αγανάκτησα, ήθελα και θέλω ακόμα να πληρώσουν οι αίτιοι. Με έπιασε το παράπονο για τα παιδιά που πέθαναν, για τις οικογένειες που άφησαν πίσω, για την οικονομία που τσάκισε, για όλα.
Σιγά σιγά άρχισε το παράπονο μου να μετατρέπεται σε αισιοδοξία. Έβλεπα τα ερείπια και αισιοδοξούσα. Πιάσαμε πάτο σκέφτηκα. Η έκρηξη θα μετατραπεί σε ευκαιρία, η βυθομέτρηση τέλειωσε, ο λαός θα συσπειρωθεί, θα αντιληφθεί το πρόβλημα, θα αλλάξει και μαζί θα αλλάξει την Κύπρο μας, σκέφτηκα. Αν αυτό δε μας αλλάξει τότε τι;
Ώσπου την άλλη μέρα, ξανά ήρθε η πραγματικότητα να με σωπάσει. Από τη μια πλευρά οι μεν που καραδωκούσαν να πάει κάτι στραβά στην κυβέρνηση του Κομμουνιστή, για να βγάλουν τις σημαίες και τις κουκούλες και τους σταυρούς και τις φουστανέλες. Από την άλλη βγήκαν τα λάβαρα, άρχισαν οι ψίθυροι για προβοκάτσια, ξεκίνησε το γνωστό τροπάριο για το Πραξικόπημα και την ΕΟΚΑ Β΄, ο δε πρόεδρος, η μεγαλύτερη απογοήτευση. Θα περιμένει λέει την έρευνα για να δει αν φταίει. Λες και δεν ξέρει αν φταίει και περιμένει την έρευνα να του το πει. Και αφιέρωσε χρόνο σκοπίμως από το φτηνό διάγγελμά του, εντέχνως, για να μιλήσει πάλι για το πραξικόπημα, για να συσπειρώσει το κόμμα του.
Τίποτε δεν άλλαξε. Και θα το διατυπώσω χυδαία. Είμαστε μια κοινωνία, ΑΠΟΕΛ - ΟΜΟΝΟΙΑ, ΔΗΣΥ - ΑΚΕΛ, ΑΠΟΛΛΩΝ - ΑΕΛ, CALSBERG - KEO. Παραχωρούμε το Είναι μας στη μάζα, είμαστεν όλοι το ίδιο και το αυτό και για να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας πρέπει να δούμε τον εχθρό. Η αναγνώριση του εαυτού μας επιτυγχάνεται μόνο μέσα που τη διαφορετικότητα του εχθρού, έχουμε ανάγκη τον εχθρό. Και πάντα οι θεωρίες συνωμοσίας έρχονται να καλύψουν την απουσία θέλησης ή την ανικανότητά μας.
Γράφω εφτά μέρες μετά την έκρηξη στο Μαρί.  Γράφω υπό το βάρος της ευθύνης που με πνίγει. Γράφω υπό το βάρος της ενοχής. Εγώ φταίω που εκράγηκαν τα φορτία. Εγώ φταίω που σκοτώθηκαν οι δεκατρείς συνάνθρωποί μου, που βούλιαξε ακόμα παραπάνω ο τόπος μου. Εγώ φταίω γιατί γνώριζα και δεν το φώναζα. Εγώ φταίω γιατί έβλεπα τη σήψη που μας σκότωνε αλλά προτιμούσα να σιωπώ. Εγώ φταίω γιατί το κράτος πέθανε χρόνια τώρα, αλλά δεν το αποδεχόμουν και ψήφιζα νεκρούς να με κυβερνούν και ενόχους χρήζοντας τον εαυτό μου συνένοχο. Μόνον όταν η οσμή του πεθαμένου κράτους από τα συντρίμια της Ναυτικής Βάσης έγινε αποπνικτική και ανυπόφορη το συνειδητοποίησα.
Το ωραίον της ανθρώπινης ύπαρξης και το μοναδικό ελπιδοφόρο, είναι ότι κάθε στιγμή, ακόμα και τώρα που διαβάζετε αυτό το άρθρο, μπορείτε να σταματήσετε το χρόνο και να τον ξαναξεκινήσετε, να αρχίσει να μετράει πάλι από την αρχή, να αναστηθεί ξανά ο εαυτός σας, όχι μεταθανάτια, αλλά εδώ, ΤΩΡΑ. Ε σας λέω λοιπόν ότι στο λόγο της τιμής μου δε θα ξανασωπάσω μπροστά στη γύμνια και στην αλητεία αυτού του τόπου. Για να αναστηθεί ο τόπος μας, εδώ, ΤΩΡΑ.

5 σχόλια:

  1. 'Εγώ φταίω που εκράγηκαν τα φορτία. Εγώ φταίω που σκοτώθηκαν οι δεκατρείς συνάνθρωποί μου, που βούλιαξε ακόμα παραπάνω ο τόπος μου. Εγώ φταίω γιατί γνώριζα και δεν το φώναζα. Εγώ φταίω γιατί έβλεπα τη σήψη που μας σκότωνε αλλά προτιμούσα να σιωπώ. Εγώ φταίω γιατί το κράτος πέθανε χρόνια τώρα, αλλά δεν το αποδεχόμουν και ψήφιζα νεκρούς να με κυβερνούν και ενόχους χρήζοντας τον εαυτό μου συνένοχο'. Όλη η ουσία του θέματος μέσα σε λίγες μόνο γραμμές. Αυτοκριτική είναι η μαγική λέξη και ενδοσκόπηση η μόνη μας διέξοδος. Δυστυχώς είμαστε η μειοψηφία, αφού ήδη κάποιοι σήκωσαν τα λάβαρα του εμφυλίου. Αυτό που φοβάμασταν έχει γίνει και είναι μη αναστρέψιμο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν πιστεύω ότι σηκώθηκαν λάβαρα εμφυλίου... και να έγινε, θα είναι σε μικρό βαθμό και είναι σίγουρα ανατρέψιμο!!! Ο αγώνας του καθενός μας που θα έχει έναυσμα την αυτοκριτική και την ενδοσκόπηση μπορεί να γίνει αγώνας όλων μας για ένα καλύτερο μέλλον...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ξέρεις τι με ανησυχεί φίλε Ερμή; Το γεγονός ότι για άλλη μια φορά δεν δείξαμε μεγαλοψυχία με αποτέλεσμα η αντιπαράθεση να φτάσει στο επίπεδο δεξιοί/αριστεροί, πραξικοπιματίες/κουμουνιστές κοκ αγνοώντας εσκεμμένα τις κραυγές αγωνίας και την ελπίδα για αλλαγή. Όπως είπε και ο Ζήνωνας, στην Κύπρο για να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου έχεις ανάγκη από ένα εχθρό, όχι διαφωνούντα, αλλά εχθρό του οποίου την κάθε άποψη μισείς και πολεμάς. Πίστευα ότι η νέα γενιά, εμείς, θα είχαμε τη δύναμη να απεμπλακούμε από τις βαθίες κομματικές-οδυνηρές διχόνιες του παρελθόντος, σιγά σιγά όμως οδηγούμε στην απελπισία. Και το χειρότερο είναι ότι τα ακραία στοιχεία είναι συνήθως πιο ενεργά και πιο αποτελεσματικά από εμάς που απλά συζητάμε σε ένα μπλοκ. Τα ακραία στοιχεία δημιουργούν ειδήσεις, ανεβάσουν την τηλεθέαση... η λογική και οι ήπιοι τόνοι μένουν πάντα στο περιθώριο. Μακάρι να κάνω λάθος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συμφωνούμε Κώστα, αλλά τα ακραία στοιχεία δεν είναι τόσα που αν δημιουργήσουν ανατροπή...απλά κάνουν πολύ θόρυβο! Αυτούς πρέπει να περιθωριοποιήσουμε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. χερετώ...παρακολουθώ απο απόσταση τόσες μέρες το τι συμβαίνει και το τι κυκλοφορει στο διαδίκτυο...είναι η πρώτη φορά που βρίσκω κάτι το οποίο να συμφωνώ...η παραδοχή ότι εμείς σαν Κύπριοι φταίμε πρώτα που τόσα χρόνια επικρατεί η φράση 'έγώ δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά, ας κάνουν ότι θέλουν...', αυτή είναι η φράση που το μεγαλύτερο ποσοστο ειδικά της νεολαίας χρησιμοποιεί για να έχει το κεφάλι της ήσυχο...και τώρα που έγινε ότι έγινε έρχονται όλοι αυτοί που δεν ήθελαν να ασχοληθούν να ζητήσουν τα ρέστα...ας παραδεχτούμε όλοι πρώτα πως εμείς είμαστε οι άμεσοι αίτιοι...και μετά να πάμε να διαμαρτυρηθούμε για οτιδήποτε...γιατι δεν είναι μονο τα λόγια...είναι οι πράξεις...δεν είναι μόνο να φωνάζουν να παραιτηθεί ο πρόεδρος αλλά είστε διατεθιμένοι μετά να συνεχίσετε τον αγώνα για να πάμε μπροστά...ή όπως κάθε αλλη φορά θα ξεχαστούν όλα και θα επιστρέψουμε στον κόσμμο μας....??....προσωπικά είμαι ενά άτομο που 'ανήκε' στην αριστερά...θεωρώ τον εαυτό μου αριστερή..όχι λογω κομμάτων αλλα λογω ιδεολογίας...προσωπικά ψήφισα Χριστοφια...και δεν μετανιώνω...γιατί όπιοσδήποτε και να καθόταν εκεί...τα ίδια θα είχαμε...το προβλημα δεν είναι ένας είναι όλοι...και φταίμε που εμείς τόσα χρόνια τους αφήνουμε μόνους..και αναφέρομαι σε όλα τα κόμματα..και σε όλους αυτούς που παραχωρούν τον εαυτό τους και τα προσωπικά τους πιστεύω σε αυτά....αυτα είχα να πω...οι φανατισμοί δεν χωράνε..και πλέον πρέπει να σταματήσουμε και αριστεροί και δέξιοι και οπιοιδήποτε να έχουμε το παρελθόν να μας καταστρέφει το μέλλον...

    ΑπάντησηΔιαγραφή