Είναι γεγονός πως ένας από τους στόχους που τίθενται υπό έμφαση για το σχολείο εδώ και τρία χρόνια, από το Υπουργείο Παιδείας της χώρας μας είναι και η «Καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας». Όπως ήταν αναμενόμενο ένα τέτοιο θέμα δίχασε και εξακολουθεί να διχάζει την εκπαιδευτική αλλά και όλη γενικά την κυπριακή κοινότητα. Μάλιστα από κάποιοι όταν πρωτοάκουσαν την εγκύκλιο την θεώρησαν προσβλητική για την ιστορική μνήμη της «φυλής» ή ως προσπάθεια «κατεδάφισης του Ελληνισμού».
Με αποτέλεσμα να μας ζητείται κάθε χρόνο να σημειώσουμε δραστηριότητες που θα πραγματοποιήσουμε ως σχολείο για το Δεν ξεχνώ και στο τέλος της σχολικής χρονιάς να ενημερώσουμε το επαρχιακό ποιες δραστηριότητες έχουμε πραγματοποιήσει. Δεν ξέρω αλλά εκτός του ότι όλο αυτό που συμβαίνει μου φαίνεται τραγελαφικό, απ΄ την άλλη με κάνει να προβληματίζομαι ως εκπαιδευτικός για το ότι πραγματικά δεν ξέρουμε τι θέλουμε.
Η αλήθεια είναι ότι μια προσπάθεια υπέρβασης του εγώ και στην αλλαγή της οπτικής γωνίας, έχει γίνει με το πέρασμα από το «Δεν ξεχνώ» που γέμιζε τους τοίχους αλά και τα τετράδια των μαθητών μας, στο λιγότερο συναισθηματικά φορτισμένο και ορθολογικότερο «Γνωρίζω, δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι». Απ΄ την άλλη όμως όπως προτείνεται από το Δαμανάκη (2001) θα μπορούσε ακόμη να επιχειρηθεί και η μετάβαση από το «Γνωρίζω, δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι» στο εκλογικευμένο «Συνειδητοποιώ τα αδιέξοδα και αγωνίζομαι για την άρση τους».
Αυτό που απαιτείται κατά τη γνώμη μου είναι η σταδιακή μετακίνηση από μια συναισθηματικά φορτισμένη σε μια εκλογικευμένη στάση απέναντι στο κυπριακό ζήτημα καθώς και η σταδιακή άρση των εμποδίων που παρεμβάλλονται στην προσέγγιση των δύο κοινοτήτων. Κάτι τέτοιο δε συντελεί στον αφανισμό της εθνικής μας ταυτότητας, όπως υποστηρίζουν με όλο το σεβασμό κάποιοι συνάδελφοι. Αντίθετα, ο πατριωτισμός η αγάπη για το καλό του τόπου ταυτίζεται με έννοιες όπως αυτή του κοσμοπολιτισμού. Ο κοσμοπολιτισμός σαν ιδέα είναι τέκνο της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, η οποία με την εξέλιξή της δεν αρκείται πλέον στα στενά όρια του τότε γνωστού κόσμου. Ανέκαθεν για την διάδωσή του χρειάστηκε και χρειάζεται την επικράτηση τριών παραγόντων, των οποίων και είναι άμεσο προϊόν: ενότητα, ειρήνη, ελευθερία.
Δεν είναι καιρός για «ψευτοεθνικισμούς» και «πατριωτισμούς», ειδικότερα στο χώρο της εκπαίδευσης. «Άλλωστε αν και η εκπαίδευση δε μπορεί να κάνει τα πάντα, μπορεί να επιτύχει μερικά... Μια από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε ως εκπαιδευτικοί είναι να ανακαλύψουμε τι είναι ιστορικά εφικτό ώστε να δημιουργηθεί ένας κόσμος περισσότερο ανθρώπινος». (Πάουλο Φρέιρε)
Ελπίζω πως κάποτε θα λογικευτούμε, αν μη τι άλλο το χρωστάμε στα παιδιά μας!
Με αποτέλεσμα να μας ζητείται κάθε χρόνο να σημειώσουμε δραστηριότητες που θα πραγματοποιήσουμε ως σχολείο για το Δεν ξεχνώ και στο τέλος της σχολικής χρονιάς να ενημερώσουμε το επαρχιακό ποιες δραστηριότητες έχουμε πραγματοποιήσει. Δεν ξέρω αλλά εκτός του ότι όλο αυτό που συμβαίνει μου φαίνεται τραγελαφικό, απ΄ την άλλη με κάνει να προβληματίζομαι ως εκπαιδευτικός για το ότι πραγματικά δεν ξέρουμε τι θέλουμε.
Η αλήθεια είναι ότι μια προσπάθεια υπέρβασης του εγώ και στην αλλαγή της οπτικής γωνίας, έχει γίνει με το πέρασμα από το «Δεν ξεχνώ» που γέμιζε τους τοίχους αλά και τα τετράδια των μαθητών μας, στο λιγότερο συναισθηματικά φορτισμένο και ορθολογικότερο «Γνωρίζω, δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι». Απ΄ την άλλη όμως όπως προτείνεται από το Δαμανάκη (2001) θα μπορούσε ακόμη να επιχειρηθεί και η μετάβαση από το «Γνωρίζω, δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι» στο εκλογικευμένο «Συνειδητοποιώ τα αδιέξοδα και αγωνίζομαι για την άρση τους».
Αυτό που απαιτείται κατά τη γνώμη μου είναι η σταδιακή μετακίνηση από μια συναισθηματικά φορτισμένη σε μια εκλογικευμένη στάση απέναντι στο κυπριακό ζήτημα καθώς και η σταδιακή άρση των εμποδίων που παρεμβάλλονται στην προσέγγιση των δύο κοινοτήτων. Κάτι τέτοιο δε συντελεί στον αφανισμό της εθνικής μας ταυτότητας, όπως υποστηρίζουν με όλο το σεβασμό κάποιοι συνάδελφοι. Αντίθετα, ο πατριωτισμός η αγάπη για το καλό του τόπου ταυτίζεται με έννοιες όπως αυτή του κοσμοπολιτισμού. Ο κοσμοπολιτισμός σαν ιδέα είναι τέκνο της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, η οποία με την εξέλιξή της δεν αρκείται πλέον στα στενά όρια του τότε γνωστού κόσμου. Ανέκαθεν για την διάδωσή του χρειάστηκε και χρειάζεται την επικράτηση τριών παραγόντων, των οποίων και είναι άμεσο προϊόν: ενότητα, ειρήνη, ελευθερία.
Δεν είναι καιρός για «ψευτοεθνικισμούς» και «πατριωτισμούς», ειδικότερα στο χώρο της εκπαίδευσης. «Άλλωστε αν και η εκπαίδευση δε μπορεί να κάνει τα πάντα, μπορεί να επιτύχει μερικά... Μια από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε ως εκπαιδευτικοί είναι να ανακαλύψουμε τι είναι ιστορικά εφικτό ώστε να δημιουργηθεί ένας κόσμος περισσότερο ανθρώπινος». (Πάουλο Φρέιρε)
Ελπίζω πως κάποτε θα λογικευτούμε, αν μη τι άλλο το χρωστάμε στα παιδιά μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου