Σκέφτομαι, άρα υπάρχω.

"Dubito ergo cogito, cogito ergo sum". - René Descartes.

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Περί αυθεντίας...

Τις τελευταίες μέρες έτυχα μάρτυρας ενός γεγονότος, και είναι το δεύτερο σε διάστημα ενός μήνα που με προβλημάτισε… ίσως γιατί τρόμαξα με τον ίδιο τον ξεπεσμό του ανθρώπινου όντος…
Πιθανολογώ, ότι οι άνθρωποι έχουν μια πολύ καλή κατανόηση της πολυδιάστατης φύσης της πραγματικότητας τους, ή έστω αυτών που τους συμβαίνουν…
Και νομίζω ότι αυτό ισχύει... γιατί δεν είναι δυνατόν κάθε φορά που κάτι συμβαίνει, μη αρεστό συνήθως στους ίδιους – αν και η αντίθετη περίπτωση είναι επίσης κοινή –, να παρουσιάζουν αυτή την απίστευτη δυνατότητα να ανασύρουν ένα σορό ευφάνταστες δικαιολογίες και αιτιολογίες από μια απίστευτη γκάμα πιθανοτήτων, που κάποιες φορές μπορεί πράγματι να ανταποκρίνεται και κάποιες όχι, σε ένα μέρος ή ακόμα και στην ολότητα αυτού που συμβαίνει… παρουσιάζονται δηλαδή ικανοί να αναλύσουν καταστάσεις και γεγονότα.
Το ότι δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται την υπόσταση της υφιστάμενης τη δεδομένη χρονική στιγμή, πολυδιάστατης κατάστασης δεν ξέρω που ακριβώς μπορώ να το αποδώσω… ίσως σε κοινωνική μάθηση, σε πυρηνικά νοητικά σχήματα ή ακόμα σε βιολογικές υπολανθάνουσες μεταβλητές υπεύθυνες για την προστασία και την επιβίωση μας του οργανισμού μας... ίσως σε όλα μαζί και σε ακόμα περισσότερα…
Πως είναι δηλαδή δυνατόν να μπορούμε να δούμε την πληθώρα των παραγόντων που καθορίζουν μια κατάσταση, την ίδια στιγμή που οι δράσεις μας κάθε άλλο παρά λαμβάνουν υπόψη όλους αυτούς τους παράγοντες που μόλις εντοπίσαμε;
Νομίζω ότι η διαφορά όλων μας με τους πραγματικά ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους – γιατί κατά την άποψη μου, ως άνθρωποι δεν είμαστε πάντα και όλοι όντα σκεπτόμενα, είμαστε ομιλητικά εξ ου και κοινωνικά… αλλά τίποτα παραπάνω –, που είναι λίγοι, έγκειται μεταξύ άλλων και στο ότι αυτοί επεξεργάζονται νοητικά τα γεγονότα, αναλύοντας και συνθέτοντας με γνώμονα τη λογική σκέψη και τη διαθέσιμη γνώση. Αυτό βέβαια είναι ένα από τα πολλά που τους διαφοροποιούν από εμάς τους υπόλοιπους… το πλήθος! Το πλήθος που τείνει να συμπεραίνει αυθαίρετα και να πράττει με βάση την αυθαιρεσία αυτή.
Αναλογιζόμενη όλα αυτά, μέχρι πολύ πρόσφατα, θεωρούσα ότι οι όντως σκεπτόμενοι άνθρωποι έχουν κάθε δικαίωμα να είναι αλαζόνες. Βάσιζα αυτή τη, μέχρι πρότινος, παραδοχή μου στον σκεπτικισμό ότι οι άνθρωποι αυτοί αντιλαμβανόμενοι (…και έχοντας τη νοητική ικανότητα να το κάνουν) την, κατά κάποιο τρόπο, ανωτερότητα τους απέναντι στους υπολοίπους καταλήγουν δικαίως στην αλαζονεία… απλά και μόνο μέσα από την αποδοχή και την παραδοχή της ίδιας τους της φύσης….
Τώρα πια πιστεύω ότι αυτό που διαφοροποιεί τους πραγματικά σκεπτόμενους, από τους υποτιθέμενα σκεπτόμενους ανθρώπους – και πιθανότατα αλαζόνες – , είναι η παραδοχή και η αποδοχή της φύσης τους μέσα στα πλαίσια του περιβάλλοντος τους, η κατανόηση της ασημαντότητας της μεμονωμένης τους ύπαρξης και της περιορισμένης τους νοημοσύνης απέναντι στο τεράστιο του κοσμικού σύμπαντος, καθώς και της μηδαμινής τους γνώσης και της ελλιπούς ενημερότητας τους επ’ αυτού αλλά και επί του εαυτού τους, και τελικά της ειλικρινούς παραδοχής της άγνοιας τους… δηλαδή του «εν οίδα ότι ουδέ οίδα» κατά τον Σωκράτη…
Και ο άνθρωπος που πιστεύει στην αυθεντία του πλανάται πλάνη οικτρά, γιατί αυθεντίες δεν υπάρχουν, μόνο άνθρωποι μικροί και ατελείς… και χάνει στην πορεία την επαφή του με τον έξω κόσμο περιορισμένος στο δικό του, σε αυτόν που είναι ο άριστος!
Δεν ακούει και δεν βλέπει και δεν δέχεται…. Συνεπώς μένει στάσιμος, άκαμπτος και μικρός… δεν εξελίσσεται, πράγμα που τον οδηγεί τελικά να χάσει κάθε πιθανότητα ανάπτυξης και διεύρυνσης των εν δυνάμει ευρέων οριζόντων του… και αυτοί με τη σειρά τους παραμένουν εν δυνάμει ευρείς, ανίκανοι να υποστούν την οποιαδήποτε διεύρυνση… και γίνεται η αλαζονεία τελικά εμπόδιο μεγάλο στην εξέλιξη, αυτών που έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν.
Τον καθιστά επίσης επικίνδυνο για τον μεμονωμένο συνάνθρωπο αλλά και την ευρύτερη κοινωνία, καθώς στον δρόμο που επέλεξε δε χωράει κανένας άλλος.
Το μονοπάτι είναι στενό και το χάσμα από κάτω τεράστιο και φονικό…

2 σχόλια:

  1. Συνήθως αυτοί που νομίζουν ότι είναι έξυπνοι και χαρακτηρίζονται από αλαζονεία, δεν αφήνουν τον εαυτό τους να δεχτεί άλλα ερεθίσματα, αντιλήψεις και ιδέες με αποτέλεσμα να μένουν εγκλωβισμένοι σε αρχικές και λανθασμένες αντιλήψεις...δυστυχώς είμαστε γεμάτοι τέτοιους εγκλωβισμένους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή