Τώρα που άναψε η σπίθα... - Του Κώστα Στυλιανού

Άλλη μια μαύρη μέρα για την κυπριακή κοινωνία, άλλο ένα μαχαίρωμα στις καρδιές μας. Μετά από μια δύσκολη μέρα, όπου ακούσαμε και είδαμε πολλά, ήρθε το αύριο όπου μας επιτρέπει να δούμε τα πράγματα με πιο καθαρό μάτι.

Η δική μου σκέψη τούτες τις ώρες προσπαθεί να κρατήσει μια ορθολογική στάση. Προσπαθώ να μην πέσω στην παγίδα να με παρασύρει ο θυμός και ο πόνος. Ακούω, βλέπω, διαβάζω κριτικές, φωνές αγανάχτησης, κατάρες κι αναθεματισμούς. Εννοείται βέβαια ότι οι ευθύνες που βαραίνουν την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία είναι τεράστιες, σε σημείο να δικαιολογούν παραιτήσεις, δίκες κοκ., όμως εάν δεις τα πράγματα σφαιρικά καταλήγεις σε χρήσιμα συμπεράσματα. Και εξηγούμαι: ποιος κύπριος δημόσιος ή μη υπάλληλος θα θυσίαζε μια ώρα από τον ελεύθερο του χρόνο για να ασχοληθεί με θέματα ασφάλειας στο χώρο εργασίας. Ποιος θα δούλευε αμισθί υπερωρίες για να εξασφαλίσει ότι ο ίδιος ή οι συνάδελφοι του έχουν τις κατάλληλες συνθήκες για υγιή και ευχάριστη εργασία. Ή ποιος θα θυσίαζε τη δουλειά του, υποβάλλοντας παραίτηση, εάν πίστευε ότι κάτι μέσα στην υπηρεσία του δεν λειτουργεί με το δέοντα τρόπο. Και για να είμαι αντικειμενικός, κάποιοι θα το έκαναν. Είναι όμως η συντριπτικοί μειοψηφία. Οι περισσότεροι από μας νοιαζόμαστε μόνο για την ώρα που θα σχολάσουμε και το μισθό στο τέλος του μήνα. Και αν κάποτε γκρινιάζουμε δεν είχαμε ποτέ το ήθος να υψώσουμε ανάστημα. Γιατί γνωρίζουμε καλά ότι το ‘να κρύφεις’ είναι ανώδυνο, το να πολεμάς κάτι χρειάζεται θυσίες. Και όταν κάποιος στη δουλειά μας δείξει λίγο επαγγελματισμό, αμέσως ονομάζεται γλείφτης, στο πιο ήπιο, μαλάκας στο πιο εξτρήμ. Με αυτά και μ αυτά οδηγούμε στο συμπέρασμα ότι όλοι όσοι σκίζουν τα ιμάτια τους τούτη την ώρα εμένα μου ακούγονται λίγο μετά Χριστόν! Και αναφέρομαι κυρίως σε δημοσιογράφους που φωνασκούν χρησιμοποιώντας υπέρογκες φράσεις κι αναθεματισμούς, αποποιούμενοι κάθε είδος ευθύνης που τους αναλογεί. Γιατί ποιανού ρόλος είναι η ενημέρωση των πολιτών για τόσο καυτά θέματα. Πού ήταν όλοι αυτοί τόσο καιρό να μας ενημερώσουν και να κριτικάρουν τους χειρισμούς της κυβέρνησης. Γιατί τώρα που πουλάει το θέμα τα βγάζετε όλα στη φόρα. Είναι γεγονός ότι δεν υπήρχε λόγος να ασχοληθείτε τόσο καιρό αφού τα κοντέινερς δεν είχαν εκραγεί. Και ό,τι δεν σκοτώνει δεν πουλάει! Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και κάποιοι βουλευτές, εκπρόσωποι οργανώσεων και επιφανείς πολίτες που σήμερα καταρρίπτουν ευθύνες επί παντός επί στητού, λες και οι ίδιοι δεν έχουν κάποιο ρόλο και λόγο στην κοινωνία. Ε λοιπόν όλοι αυτοί για μένα είναι υποκριτές, και κατέχουν το ίδιο μερίδιο ευθύνης με αυτούς που προκάλεσαν την τραγωδία. Και οποιοσδήποτε γνώριζε σχετικά και δεν σπατάλησε τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο του ή την ηρεμία του για να πολεμήσει το κακό. Και όλους όσους πράττουν αναλόγως καθημερινά.

Αν η τραγωδία αυτή πάρει πολιτικό χαραχτήρα, με αποτέλεσμα την ανταλλαγή ευθυνών μεταξύ ομολογουμένως ανεύθυνων πολιτικών τότε θα χαθεί απλά άλλη μια ευκαιρία να αλλάξει η κοινωνία μας. Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για πρόβλημα νοοτροπίας. Έλλειψη επαγγελματισμού σε όλους τους τομείς. Οι προεδρικοί θώκοι πλαισιώνονται από ανειδίκευτους, για να μην πω ανίκανους. Τα σημαντικά γραφεία διευθύνονται από αμόρφωτους, που κληρονομούν την εξουσία λες και υπάρχει το καθεστώς της μοναρχίας. Οι νεολαία καθοδηγείται από τυφλά κομματόσκυλα, που περιμένουν τη σειρά τους να πάρουν το κομμάτι που δικαιούνται από την πίτα. Και εμείς οι απλοί πολίτες, που σπαταλήσαμε χρόνο, χρήμα και ενέργεια να σπουδάσουμε τάχα για να αλλάξουμε τα πράγματα, καθόμαστε και περιμένουμε κάποιο θείο ή ξάδερφο να βολευτεί στην κυβέρνηση για να μας κανονίσει. Και μόλις βολευτούμε ρίχνουμε μαύρη πέτρα και ξεχνάμε ιδέες, αξίες και οράματα. Όποιος λοιπόν έχει το σθένος να πολεμήσει το σύστημα, ‘ίδου η Ρόδος ιδού και το πήδημα’ αν πάλι ξεχαστούνε όλα μέσα στην καλοπέραση και την υλιστική ευημερία τότε καλύτερα να βγάλουμε όλοι το σκασμό και να αποδεχτούμε ότι κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν.

Η αυθόρμητη διαμαρτυρία προχθές το βράδυ στο διοικητήριο μόνο ελπίδα μπορεί να μας γεμίσει. Ο θρήνος σε συνδυασμό με το θυμό που σκέπασε την εκδήλωση, με κάνει να πιστεύω ότι υπάρχει η βούληση και η δύναμη για αλλαγή. Τα μαυροφορεμένα ανήλικα παιδιά έδωσαν το σύνθημα και η θυσία των δώδεκα ηρώων μας ας είναι ο φάρος μας για να ξεκινήσουμε τη μάχη για αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ανθρωπισμό σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας.

Απαιτούμε λοιπόν διάλυση του βαθέως κράτους και απόλυτη διαφάνεια στις διαδικασίες, τερματισμό της αναίτιας γραφειοκρατίας και καταμερισμό των εξουσιών σε εξειδικευμένα πρόσωπα μη κομματικοποιημένα, απόλυση ατόμων που διορίστηκαν με αδιαφανείς διαδικασίες και χωρίς να πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις, απεξάρτηση του δημόσιου, ημι-δημόσιου και ιδιωτικού τομέα από τις κομματικές αυλές, απεμπλοκή των ΜΜΕ από οποιαδήποτε μικρο-ιδιοτελή συμφέροντα.. Ας είναι αυτά απλά η αρχή, ας τιμήσουμε τα αδέρφια μας κάνοντας τη θυσία τους οδηγό μας, τώρα που άναψε η σπίθα..