Η Κύπρος μας και η έκρηξη!

Απέφευγα επιμελώς για πολλά χρόνια να μιλήσω για την Κύπρο ή έστω να το κάνω γραπτώς… ίσως γιατί τα γραπτά μένουν κι εγώ ήθελα να κρατήσω στο πίσω μέρος του μυαλού μου το ενδεχόμενο του παραλογισμού μου.

Έχω φύγει εδώ και πολλά χρόνια, το ένα τρίτο της ζωής μου ζω στο εξωτερικό… δεν ξέρω αν θα γυρίσω ποτέ και προς το παρόν τουλάχιστον, δεν το επιθυμώ καν. Στην Κύπρο νιώθω ξένη, και αν δεν είχα την οικογένεια μου και δύο τρείς φίλους δε θα έκανα καν το κόπο να γυρνάω για διακοπές.

Έχω αποστασιοποιηθεί πολύ… μα με κάποιο τρόπο, που δε μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς, με πονάει αυτός ο τόπος…

Ένας φίλος μου λοιπόν, μου είπε προχτές ότι η τραγωδία αυτή ήταν κατά κάποιο τρόπο αναμενόμενη, δεδομένων των συνθηκών που επικρατούν γενικότερα στο νησί. Δεν τον εξέπληξε καθόλου. Συμφώνησα μαζί του και πραγματικά πιστεύω πως έχει δίκαιο.

Τι συμβαίνει σε αυτό το μέρος, εγώ δεν μπορώ να το κατανοήσω επαρκώς… ανοησίες σαν αυτές με τα πυρομαχικά δεν αποτελούν κάτι το αξιοπερίεργο… να ραντίζουμε τα κοντέινερ με νερό από ένα βυτίο με λάστιχα… μοιάζει μάλλον κοινός τόπος…

Κατηγορούμε τους αρμοδίους, που έπραξαν όπως έπραξαν, που επέδειξαν για άλλη μια φορά πόσο ανίκανοι, άχρηστοι και στην τελική επικίνδυνοι είναι…

Μας φταίνε οι πολιτικοί και οι λοιποί αρχηγοί… αυτοί που εμείς ψηφίσαμε – κυρίως κάτω από το πολυαγαπημένο μας καθεστώς ευνοιοκρατίας. Ανόητος λαός, ανόητοι άρχοντες θα έλεγα στη προκειμένη…

Αλλά στην Κύπρο το παράλογο των πυρομαχικών – λες και ζούμε στο μεσαίωνα και αντικρίζουμε πρώτη φορά πυρίτιδα – διαχέεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας…

Τι είναι και τι κάνει ο Κύπριος; Έχω τι εντύπωση πως ούτε ο ίδιος ξέρει καλά – καλά!

Παίρνει τηλέφωνο τον κουμπάρο, τον συγγενή, το κόμμα να του σβήσουν μια κλήση, να βρουν δουλειά στο παιδί του, να του κανονίσουν την προαγωγή…

Χρεώνεται για να αγοράσει ένα πανάκριβο αυτοκίνητο, το οποίο θα οδηγά με είκοσι χιλιόμετρα σε μια παραλιακή λεωφόρο για να μοστράρει δε ξέρω κι εγώ τι…

Η αγαπημένη του ασχολία δεν είναι άλλη από τις βόλτες στις διάφορες καφετέριες και αργότερα στα μπαράκια και στα κλαμπάκια… πληρώνει ένα ποτό τρεις ή τέσσερις φορές πιο ακριβά απ’ ότι θα το πλήρωνε σε μια ευρωπαϊκή πόλη αλλά συνεχίζει να το κάνει θεωρώντας ότι έτσι έχουν τα πράγματα και δεν έχει άλλη επιλογή – την περίπτωση να σταματήσει να το κάνει δεν την σκέφτεται καν!

Φοράει ένα σταυρό και δηλώνει άθεος γιατί είναι στη μόδα… δηλώνει χριστιανός και πατάει επί πτωμάτων για να πάρει αυτό που θέλει…

Παρατάει τη μοναδική γυναίκα που τον συγκινεί γιατί έτσι του πε η μάνα του, παντρεύεται μια άλλη – που και αυτής οι λόγοι της δε διαφέρουν και πολύ – γιατί έτσι έμαθε πως πρέπει να κάνει για να «πετύχει» στη ζωή του… και τρία χρόνια μετά κερατώνει ο ένας τον άλλον θεωρώντας ότι κάνουν κάποιο κατόρθωμα…

Εν τω μεταξύ έχει παντρευτεί με ένα γάμο που μόνο με του πριγκιπικού ζεύγους της Αγγλίας συγκρίνεται…

Κάθε του πράξη καθοδηγείται από δύο πράγματα… το φαίνεσθε και το χρήμα…

Έχει μάθει στα εύκολα και στα έτοιμα – τουλάχιστο η δική μας γενιά – και είναι φυγόπονος.

Τρώει και πίνει στη μάνα του, ψάχνει την τέλεια δουλειά κα μένει άνεργος γιατί δε βρίσκει δουλειά αντάξια των προσόντων του.

Δε διαμαρτύρεται ποτέ και για τίποτα… πολλές φορές διερωτώμαι τι πρέπει να συμβεί για να το κάνει αυτό – τουλάχιστο με τα τελευταία γεγονότα παρατηρήθηκε κάποιου τύπου κινητοποίηση.

Ακολουθεί τις πολιτικές πεποιθήσεις που του σέρβιραν χωρίς να αναρωτιέται οτιδήποτε επ’ αυτού…

Έχει την εντύπωση ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από τον ίδιο… όλοι πρέπει να ασχολούνται μαζί του, το παιδί του πρέπει να είναι ο καλύτερος μαθητής, ο καλύτερος μουσικός, ο καλύτερος αθλητής και πάει λέγοντας…

Ως συνέπεια αυτού αδιαφορεί για το τι συμβαίνει στο κόσμο γύρω του και αρνείται πεισματικά να αναλογιστεί έστω, ότι κάπου εκεί έξω υπάρχουν πολύ πιο λειτουργικά πράγματα από αυτά που έχει μάθει ο ίδιος…

Βέβαια ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για το τι κάνει ο γείτονας, ανησυχεί και αγχώνεται γι αυτό…

Νομίζω ότι η λίστα αυτή είναι τεράστια, αλλά ας κρατήσουμε αυτά…

Τώρα πόσο παράξενη και ανόητη φαίνεται η ιστορία με τα πυρομαχικά; Νομίζω ότι κυμαίνεται μέσα στα ίδια πλαίσια ανοησίας, αυτής της ανοησίας που διακατέχει την καθημερινότητα μας. Μιας ανοησίας που έχει εγκατασταθεί κανονικότατα σε αυτό τον τόπο και δε λέει να το κουνήσει…

Είναι ένας φαύλος κύκλος που μας έχει ενσωματώσει όλους, ανεξαιρέτως… και ναι, και συ είσαι υπεύθυνος για την έκρηξη και εγώ!

Και αν φταίμε τους πολιτικούς, δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να μεταθέτουμε τις ευθύνες μας… γιατί άλλωστε κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν – επαναλαμβάνομαι!

Τώρα ήταν τα κοντέινερ… αύριο θα ναι κάτι άλλο… μόνο που τώρα ξέρουμε πολύ καλύτερα από πριν, ότι η ανευθυνότητα που χαρακτηρίζει κάποιους μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα από το να καταστρέψει την οικονομία… μπορεί να στοιχίσει ζωές… τις δικές μας, τον γονιών, των παιδιών μας…

Και εμείς θα εξακολουθούμε να φταίμε τους υποτιθέμενους υπευθύνους. Και τους ονομάζω «υποτιθέμενους», γιατί οι κύριοι υπεύθυνοι είμαστε εγώ και εσύ… εγώ που μόνη έννοια και ενδιαφέρον έχω να τριγυρνάω στα κλαμπάκια και να γκομενίζω και εσύ που παίρνεις τηλέφωνο το θείο σου να σου βρει δουλειά, και ο γείτονας που τον κανονίζει το κόμμα…

Γιατί εμείς τρέφουμε αυτό το σύστημα, ανακυκλώνοντας την ηλιθιότητα και την ανευθυνότητα που το χαρακτηρίζει… και να παραιτηθεί η κυβέρνηση – πράγμα που αν είχε την ελάχιστη κατανόηση του μεγέθους της απώλειας θα το είχε κάνει ήδη – εγώ και συ φίλε μου θα πηγαίναμε και θα ψηφίζαμε αν όχι τα ίδια άτομα, άλλα αντίστοιχης ηλιθιότητας!

Ας σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε πια και ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στους εαυτού μας… γιατί οι καιροί της πείνας και της μιζέριας φαίνονται να πλησιάζουν και ούτε η Ferrari με τα δανεικά, ούτε ο πριγκιπικός γάμος θα μας σώσουν!

Δεν είμαστε το Μονακό της Ανατολικής Μεσογείου, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα… είμαστε η Κύπρος… η Κύπρος είμαστε εμείς – καιρός να το καταλάβουμε επί τέλους.

Και κατηγορούμε τους αρμοδίους, που έπραξαν όπως έπραξαν, που επέδειξαν για άλλη μια φορά πόσο ανίκανοι, άχρηστοι και στην τελική επικίνδυνοι είναι…

Η έκρηξη έγινε. Στα μυάλα και στις συνειδήσεις μας δε βλέπω όμως να έγινε κάτι αντίστοιχο, παρόλο που το δάκτυλο μας είναι πολύ μικρό πια για να κρυφτούμε πίσω του!

Υ. Γ. Περιγράφω μια γενική κατάσταση, χωρίς να θέλω να προσβάλω και χωρίς να αναιρώ το γεγονός ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις.